Δεν μπορώ να συντάξω περίληψη που να ταιριάζει με το βιβλίο, δεν μπορώ να βρω λόγια που να καταφέρουν να αποδώσουν το πιο ξεκαρδιστικό συνονθύλευμα ρωσικής λογοτεχνίας και ιστορίας με αναφορές σε ελληνική ποπ και όχι μόνο κουλτούρα, κάνοντας αυτό το μυθιστόρημα ( ; ), χρονικό ( ; ), δεν ξέρω τι ( ; ) (όχι, εδώ δεν πάει ερωτηματικό) είδος λογοτεχνίας ευφάνταστο, ανατρεπτικό και εντελώς απρόσμενο ως προς τις εξελίξεις. Ξεκινάμε με τις ταραχές που ξέσπασαν τον Φεβρουάριο του 1917 στο Πέτρογκραντ λόγω έλλειψης βότκας και παρακολουθούμε τις ζωές δύο αταίριαστων εμφανισιακά και συμπεριφορικά φιλενάδων, της Μαρίας Κουρνίκοβα (δεν μπορώ να γράψω το προσωνύμιό της, μη με πιέζετε) και της Λιντότσκα Σαράποβα, οι οποίες συναντιούνται τυχαία και προέρχονται από εντελώς διαφορετικές καταβολές. Από κει και πέρα, το χάος. Εκεί που διαβάζεις για τους τσάρους μαθαίνεις για το «Κίνημα της Μανικιουρίστας», εκεί που πας να κλάψεις με την κακοποίηση της Κουρνίκοβα που την ανάγκασε να το σκάσει από το σπίτι της πετιέται μια παρομοίωση για την Ελένη Τσαλιγοπούλου ή ανακαλύπτεις πως οι ηρωίδες κεντάνε με κλωστές ντεμισέ, εκεί που αναρωτιέσαι αν όντως υπήρξε το εργοστάσιο πολεμικού εξοπλισμού Πουστίλοφ ή η φαντασία σου οργιάζει (και καλά κάνει με το βιβλίο που έμπλεξες), να η Βίκυ Σταυροπούλου ως Λυσιστράτη που πολύ τη θυμίζει η Μαρία Κουρνίκοβα όταν της στερούν τη βότκα!

Από το ένα πρόσωπο στο άλλο, από τα χαμόσπιτα του Πέτρογκραντ στα πανέμορφα παλάτια, από δω, από κει, παραπέρα, παραπίσω, διάφορες μικρές ιστορίες που συγκροτούν ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που δεν έχει νόημα να το παρακολουθείς στενά, απλώς αφήνεσαι στη ροή του λόγου και σε όλα τα άλλα προτερήματα του κειμένου, μιας και κάποιοι απ’ όσους γνωρίσαμε σε ένα σημείο του βιβλίου σίγουρα θα εμφανιστούν απρόσμενα σε άλλο για να προχωρήσουν τη δράση παραπέρα κι ο καθένας θα έχει το δικό του τραγικωμικό υπόβαθρο. Δε γίνεται να μη συμπαθήσεις τον καημένο τον τσάρο Αλέξανδρο Γ΄ που βγαίνοντας από την εξώπορτα του Ερμιτάζ για να επιθεωρήσει ένα ασήμαντο τάγμα κουτρουβαλιάστηκε «σαν τη Μαρία Αλιφέρη στην Κραυγή των λύκων» και πέθανε ακαριαίως! Και ποιος δε διάβαζε το περιοδικό «Σούπερ Γεκατερίνα» που μεσουρανούσε στην τσαρική Ρωσία αλλά οι μπολσεβίκοι θεώρησαν το περιεχόμενό του σεξιστικό, ρατσιστικό, ιμπεριαλιστικό, πλουτοκρατικό και απαγόρευσαν την κυκλοφορία του μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Λένιν; Αλήθεια, τι είναι προτιμότερο, «Δημοκρατία που δεν εκβιάζεται ή μοναρχία που δεν έχει αδιέξοδα»; Οι ατάκες έρχονται σωρηόν η μία πίσω από την άλλη: «Γίνηκε ο γάμος. 29 Μαΐου 1890. Η οπλαρχηγός Όλγα δεν ήξερε τι να πρωτοκλάψει. Την άλωση της Πόλεως ή της Κόρεως;» (σελ. 105). Να όμως και οι ομοιότητες με τη σημερινή μας εποχή, να οι νύξεις για την κοινωνία μας: «…είναι ταγμένος να κάνει οικογένεια αλλά πως δεν είχε βρει ακόμα τη γυναίκα που να είναι αυτό που λέμε κατάλληλη για σπίτι, εννοώντας φυσικά πως δεν έχει βρει ακόμα τη γυναίκα που θα αντικαταστήσει στη ζωή του τη μητέρα του» (σελ. 40).

Ανακαλύψτε ένα διαφορετικό, πρωτοποριακό, ανατρεπτικό κωμικό μυθιστόρημα και γελάστε ελεύθερα!