ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Χαίρομαι πολύ που συγγραφείς όπως ο κύριος Μακαρίου μπορούν και γράφουν τέτοια βιβλία. Εγώ προσωπικά αυτό το βιβλίο δεν θα το ονόμαζα δυστοπικό. Ο συγγραφέας τολμά και κοιτά την ωμή πραγματικότητα κατάματα και δεν τρέφει καμία απολύτως ψευδαίσθηση για το που οδηγούμε εμείς οι άνθρωποι την ίδια μας τη μοίρα. Μπορεί το θέμα να «ξεβολεύει» πολλούς από μας, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι μια ύστατη προσπάθεια του κυρίου Μακαρίου να μας αφυπνίσει, τώρα που υπάρχει ακόμα χρόνος να αναστρέψουμε την όλη κατάσταση. Είναι ακόμα καιρός, δεν είναι αργά να γίνουμε επί της ουσίας ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΙ … ΤΕΛΟΥΣ!!! Δεν νοούμε να καταλάβουμε πως αυτός ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν μας ανήκει, ούτε καν μας τον δάνεισαν, απλά μας παραχωρήθηκε, αλλά δυστυχώς το παίζουμε θεοί στη θέση του Θεού. Κινούμαστε γεμάτοι ματαιοδοξία, έπαρση, εγωισμό, χωρίς σεβασμό και δεν διστάζουμε να κάνουμε επίδειξη ισχύος. Τελικά είμαστε εμείς το καρκίνωμα της ύπαρξης του κόσμου μας ή πολύ απλά το θύμα του ίδιου μας του εαυτού; Έχουμε βάλει λάθος προτεραιότητες. Πάνω από όλα τα δικά μας θέλω και ποτέ τις ανάγκες των άλλων. Όλοι μας έχουμε την ανάγκη του συνόλου, κι ας μην το παραδεχόμαστε. Ο ήρωας της ιστορίας μας, όταν σκέφτεται, είναι σαν να ακούμε τη φωνή της συνείδησής μας. Χρησιμοποιεί φράσεις πολύ στοχευμένες, που δίνουν την απόλυτη εικόνα της εξέλιξης όλων. Πως ήταν ο κόσμος μας κάποτε και πως καταλήξαμε. Πόσο πετυχημένα καταθέτει αυτές τις αλήθειες. Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν με κακόγουστο αστείο, αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά! Ο ήρωας μας, μας δείχνει ένα ένα τα κακώς κείμενα, αυτά που εμείς επιτρέψαμε να υπάρχουν. Μας δείχνει με τον τρόπο του πως έχουμε χάσει τον δρόμο κι έχουμε αντικαταστήσει το αθώο και ηθικό με το ανήθικο και τις σκοπιμότητες. Θα συνειδητοποιήσουμε έστω και την ύστατη ώρα, πως μεταξύ των ανθρώπων δεν υπήρχαν και υπάρχουν διαφορές, παρά μόνο το χρώμα των ρούχων μας; Όταν θα γίνει επανεκκίνηση, θα μας έχουν γίνει βίωμα τα τραγικά λάθη του παρελθόντος για να μην τα επαναλάβουμε; Θα εκμεταλλευτούμε σωστά αυτή τη δεύτερη ευκαιρία και θα μείνει στην ουσία των πραγμάτων; Θα βάλουμε τέλος στην «ανθρωποφαγία» που μας κατέχει; Αν μάθουμε πως αύριο, τελειώνουμε μαζί με τον κόσμο μας, θα συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας και θα τα παραδεχτούμε; Αλλά και γιατί θα πρέπει να φτάσουμε στην ώρα 0 για γίνουμε και πάλι άνθρωποι; Απλά υπέροχο το αφήγημα του κυρίου Μακαρίου, είναι ένα εργαλείο στο οποίο μπορούμε να καταφεύγουμε ξανά και ξανά για να βελτιωθούμε μέρα με την ημέρα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό το βιβλίο θα πρέπει να βρίσκεται στις βιβλιοθήκες όλων των σπιτιών. Σας ευχαριστούμε πολύ κύριε Μακαρίου για αυτό το αξιόλογο πόνημα!

Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα έκανες αν ξαφνικά σου ανακοίνωναν πως έρχεται το τέλος του κόσμου;;

Κυριολεκτικά αυτή τη φορά!

Σε ελάχιστες μέρες, σε λίγες ώρες...

Θα έμπαινες, άραγε, στη διαδικασία να αναλογιστείς το δικό σου μερίδιο ευθύνης για αυτήν την κατάληξη της ανθρωπότητας;; Θα μετρούσες τα δικά σου λάθη; Θα αναγνώριζες το δικό σου ζοφερό στίγμα πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη;;

Κι ύστερα; Σε όσο χρόνο σου απέμενε, θα έκανες κάτι ώστε να προλάβεις; Να σώσεις ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν να σωθεί, αφήνοντας πίσω σου τις ναρκιστικές σου συμπεριφορές; Ή θα συνέχιζες να ρίχνεις τα δικά σου βάρη σε ξένους ώμους, μένοντας απλός παρατηρητής μπροστά στην εξάλειψη της Μάνας Γης;;

Ο Βασίλης Μακαρίου, σε ένα μοναδικό βιβλίο, δίνει όλες τις απαντήσεις, αφού πρώτα ασφαλώς σε γεμίσει με έντονους προβληματισμούς, αφότου σου αναλύσει όλα τα ανθρώπινα εγκληματικά λάθη, που οδηγούν -με μαθηματική ακρίβεια- στην καταστροφή αυτού του κόσμου.

Ένα βιβλίο γεμάτο μηνύματα, που μόλις διαβάσεις, θα γίνεις σίγουρα καλύτερος άνθρωπος. Άνθρωπος επιτέλους!

Γιατί θα μάθεις πως ο ατομικισμός σημαίνει φθορά. Γιατί θα ανακαλύψεις πως η ύλη είναι το άκρως αντίθετο της ψυχής, της καθαρής ψυχής.

Ένα βιβλίο, κατ' εμέ, που έχει να δώσει τόσα πολλά στην ελληνική λογοτεχνία, τόσα πολλά στην ανθρωπότητα.

Βασίλη, προσωπικά, σε ευχαριστώ!!

Άνθρωποι επί... τέλους!

Βασίλης Μακαρίου

Εκδόσεις Υδροπλάνο

[...Από προστατευτικός, ο ρόλος της φωλιάς άλλαξε, έγινε βιτρίνα του εγώ μας, του πλούτου μας. Μετά τα χωριά, ήρθαν οι πόλεις και μετά τις πόλεις οι μεγαλουπόλεις. Στοιβαχτήκαμε ο ένας πάνω στον άλλο, μπήκαμε σε τέσσερις τοίχους και κλειδώσαμε τα όνειρά μας. Σε αυτή την πάλη για την εξασφάλιση της σαρκοφάγου των ονείρων μας, άλλοι μπήκαν σε δανεικούς τοίχους και άλλοι σε δανεικά όνειρα...]