ΚΩΣΤΑΣ Α. ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ

[Τα ποιήματα δε γράφονται σε χαρτί].
Χαράζονται πάνω σε
πλάκες πεζοδρομίων
Ακούγονται στις αγορές Ποδοπατούνται στις διαδηλώσεις
Χάνονται στο κενό
Τα ποιήματα τραγουδούν την άνοιξη Τρομοκρατούνται Πέφτουν
σε λήθαργο στη θέα του χειμώνα Σταυροκοπιούνται μπρος στο
απρόσμενο Σκύβουν ξανά και πάλι το κεφάλι
Απόμαχα, ακίνδυνα και άοπλα τρέμουν τις Κυριακές στις
αποβάθρες Χειρονομούν στα γήπεδα Λένε συνθήματα στις
συγκεντρώσεις Κλείνουν το γόνυ ευλαβικά στη μοίρα
Ηττώνται δίχως μάχη Ύστερα κάθονται και προσμετρούν απώλειες
Τα ποιήματα λένε το χτες για να μιλούν στο αύριο
Ποτίζουνε κοιλάδες χέρσες / βάζουν σε νέα λειτουργία πηγές που
στέρεψαν
δίνουν στον θάνατο ζωή / για να τη χάσουν πάλι
Συχνά φοβούνται, συγκινούν, κάποτε κλαίνε
Γεμίζουν τον αέρα με διλήμματα αφήνουνε κενά και ερωτήσεις
Δίχως να δίνουν μιαν απάντηση στο διαρκές ερώτημα του
ανθρώπου:
«Με πόσα δάκρυα πάντα γράφεται ένα μέλλον;»


ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ Η. ΚΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η βεγγέρα

Πέφτουν κομμάτια απ’ το σπίτι μας γνωστά
Η εποχή θυμίζει μαύρη καλημέρα
Και αδελφώνει μες στα μάτια μας μπροστά
Όλη η γη σε μια παράξενη βεγγέρα
Στο φιλντισένιο μας τασάκι
Κρυμμένοι στίχοι και ζορμπάδες
Φυσάνε μέσα του οι δράκοι
Κι οι καπνισμένες μας αράδες
Τώρα στα διπλανά μπαλκόνια έχει φως
Και οι πλατείες είναι άδειες θυγατέρες
Τώρα ανταμώνει και η τέχνη μας αλλιώς
Στις λανθασμένες τις ανθρώπινες τις μέρες.


ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

Δίλημμα;

Η γοητεία της παραφροσύνης
είναι ευθέως ανάλογη
του φόβου της λογικής.
Αμφότερα οδηγούν σε αδιέξοδο
αλλά μόνον το ένα από τα δύο
τελικά θα σε σκοτώσει.


ΝΙΚΟΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Φως από το τίποτα ενός φιλιού

Mια νύχτα κοινή όπως αυτή
οι φωνές του νερού πλημμύρισαν
τις άδειες μας ζωές
και ξαφνικά το τίποτα ενός σπιτιού
γέμισε χρώμα
γεννήθηκαν κόκκινα φιλιά
ποιήματα άγονα
που στα χέρια μας κάρπισαν όμορφα
δύσκολα
ανθρώπινα και αισθαντικά.
Και ας ξεφτίζουμε μες στην οξείδωση του τίποτα
πάντα από μέσα μας
θα αναβλύζει λίγο αθώο αίμα
για να ομορφαίνει
το αιωνόβιο πάθος της αγάπης μας.