Πίσω από το ψευδώνυμο «Φυστίκι που κυλάει» είναι μια νέα γυναίκα που έχει καταφέρει να κερδίσει την αγάπη, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη χιλιάδων χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Καταγράφει με το δικό της ιδιαίτερο στυλ και χιούμορ την καθημερινότητά της, τις σκέψεις της, τις απόψεις της, έχει ανοίξει το σπίτι και την ψυχή της σε όσους το αξίζουν, έχει νικήσει σημαντικές ψυχολογικές δυσκολίες κι όμως είναι ακόμη εκεί, έτοιμη να στηρίξει όποιον νιώσει πως μελαγχολεί, πως αφαιρείται από το παρεΐστικο κλίμα της σελίδας της. Παράλληλα, το Φυστίκι γράφει και βιβλία, οπότε, όντας θιασώτης και υποστηρικτής της, ήρθε η ώρα να τα διαβάσω και να τα ξεκοκαλίσω ως βιβλιοκριτικός. Μόλις απέκτησα την προσοχή σας, βλέπω…

Θα ξεκινήσω από τη ζωή της με τον «Μαξ», ένα από τα αγαπημένα της κατοικίδια γατάκια (τι γατάκι, γάταρος έχει γίνει) που μπήκε στο σπίτι της ως τρισχαριτωμένη γούνινη μπαλίτσα γεμάτη χάδια και χαρές και σύντομα μεταμορφώθηκε σε γλυκό δυνάστη, έτοιμο να πατήσει το κόκκινο κουμπί αν δε φάει αυτό που θέλει την ώρα που θέλει από αυτόν που θέλει σε αυτό που θέλει με τον τρόπο που θέλει. Έχουμε λοιπόν ένα μυθιστόρημα που εκπροσωπεί και αντιπροσωπεύει πολλά, αν όχι τα περισσότερα, από τα περιστατικά που βιώνουν οι γατόφιλοι που (επι) βιώνουν με ένα και δύο και τρία γατάκια και είναι γεμάτο ωμό, τρελό, ανεξέλεγκτο κάφρικο χιούμορ. Εξισορροπείται ιδανικά το γέλιο με τον προβληματισμό, οι ελάχιστες βωμολοχίες έχουν λόγο ύπαρξης και τονώνουν τη σκαμπρόζικη ατμόσφαιρα, λέξεις με κεφαλαία γράμματα δίνουν την απαραίτητη έμφαση, κοφτές προτάσεις, πολλές φορές χωρίς ρήμα ή αντικείμενο, συγκροτούν έναν προφορικό λόγο που χαρίζει αμεσότητα στην αφήγηση κι όλα αυτά δημιουργούν ένα απολαυστικό κείμενο που χωρίζεται σε μικρά κεφάλαια για να παίρνουμε και καμιά ανάσα (ή για να τρώμε το κονσερβάκι μας). Απλές (λέμε τώρα), καθημερινές (προσεύχεσαι γι’ αυτό) σκηνές μιας μέσης φυσιολογικής οικογένειας που χάρη στην πένα της συγγραφέως μπορεί να μεταμορφωθεί από Γουόλτονς σε Άνταμς!

Γεμάτο από καλό και ποιοτικό χιούμορ, το βιβλίο με ξαλάφρωσε από τα καθημερινά μου βάσανα και χάρη σε αυτό γνώρισα αξέχαστους πρωταγωνιστές: τον σπερματοδότη πατέρα και την τάχα μου τυχάρπαστη αλλά μάνα-ιν-τσιφ μάνα του λόχου, τη σκληρή βασικά κόρη που θα κλείσει τη μάνα της σε γηροκομείο «τριάμισι δευτερόλεπτα αφότου κλείσει τα 18», το σκυλί Ζήνα, τον αμνό του Θεού που ο Μαξ την πάει τραίνο, τον κτηνίατρο που «μας βλέπει πιο συχνά απ’ ό,τι βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη», τον παππού, τη Λούκι και την Τρίτη, τους νέους επιθεωρητές γατοπρόνοιας που γουστάρισαν το νέο σπιτάκι και άραξαν. «Περνάμε πολύ ωραία εμείς εδώ. Τι; Όχι;», αναρωτιέται η συγγραφέας όσο μας αφηγείται αξέχαστα περιστατικά από τη ζωή της με όλα αυτά τα πλάσματα. Το σπετζοφάι, οι Κυριακές που συνήθως για τους άλλους είναι για άραγμα, τα καλοκαίρια και το ταξίδι με τα ζώα μέχρι το χωριό (για όσα γουστάρουν το αμάξι), η κατεδάφιση του σπιτιού από γατί που βαριέται μόνο του, τρόποι αντιμετώπισης σκατοψυχιάρηδων όταν σε επιπλήττουν που ταΐζεις τα αδεσποτάκια, τα χαριτωμένα εμπόδια που συναντάς όταν πας ανέμελος πχ τα ρούχα για άπλωμα, τις ρυθμίσεις και τις εφαρμογές που ανακαλύπτεις στο λάπτοπ σου μόνο και μόνο επειδή έχει αράξει εκεί η κωλάρα του Μαξ, η άφιξη της τρισχαριτωμένης Τρίτης ή Κούλας από το «Κατοσταρικούλα» γιατί τόσο πήγε το μαλλί στον κτηνίατρο («ευτυχώς γλυτώσαμε το Φούλα από το Νεφρούλα») χαρίζουν άφθονο γέλιο και ταυτόχρονα αφήνουν να περνάνε υποδόρια σκέψεις και προβληματισμοί γύρω από τις σχέσεις του ανθρώπου με τα ζώα, πώς επικοινωνούν μεταξύ τους, τι σημαίνει να βασανίζεις ένα ζώο και γιατί πρέπει να ποινικοποιείται αυστηρά. Πολλές φορές μάλιστα από αλλού ξεκινάει η αφήγηση και αλλού καταλήγει αλλά δε μ’ ένοιαζε γιατί είχα ήδη αλλάξει ρούχα επειδή χαλάρωσα αρκετά από τα γέλια (you know what I mean).

Ο Μαξ γεννιέται στο πλαίσιο ενός σχεδίου του Εξαποδώ που έχει καταστραφεί εδώ και πολύ καιρό χάρη στις γενετήσιες ορέξεις του πατέρα του. Ένα πλάσμα που «ήταν σε εντεταλμένη υπηρεσία. Είχε έρθει για να κάνει θυσίες στον Σατανά. Και να γουργουρίζει, νταξ». Αν έχεις τον Θεό σου (συγνώμη, Βελζεβούλ): «Τρώει μάρμαρα και αφοδεύει οπλισμένο σκυρόδεμα» (σελ. 13)! Στους πρώτους μήνες ζωής ήταν «σα νευριασμένη μύξα, σαν τσαμπουκαλεμένο slime»! Και μετά, η κόλαση αφέθηκε στη γη! Ανατροπές και αναγνωστικές εκπλήξεις, κωμικοί διάλογοι και πραγματικά αστεία περιστατικά ζωντανεύουν με κέφι και προσοχή (για να μην καταντήσει το κείμενο ανεξέλεγκτο και σουρεαλιστικό τσίρκουλο) από μια συγγραφέα που με παιδιά και ζώα στο ίδιο σπίτι δε βαριέται ποτέ (και προσοχή, γάτες και δίπατα σπίτια = κακή επιλογή) (μου τη δίνουν οι παρενθέσεις)! Κι εκεί που έχεις χυθεί στο πάτωμα, στον καναπέ, στον άγνωστο δίπλα σου γελώντας δυνατά, φτάνεις σε σκηνές συγκίνησης που σου δείχνουν πραγματικά ποιος είναι ο άνθρωπος και ποιο το ζώο, μεταφορικά μιλώντας κι εκεί το Φυστίκι δίνει πόνο! Δεν τα προσπερνάμε όμως αυτά τα αποσπάσματα, αντιθέτως, τα διαβάζουμε και τα ενστερνιζόμαστε, γιατί έτσι είναι η ζωή, γέλιο και δάκρυ. Για παράδειγμα: όταν έχεις κανονίσει πριν τέσσερις αιώνες μια έξοδο κι αφού έχει κλείσει ο κτηνίατρος και ο παιδίατρος τότε παιδιά και γατιά παθαίνουν από ιλαρά μέχρι τσιλιβιτρινίαση! «Δε χρειάζεται να ξεβαφτείς, τα πικρά σου δάκρυα είναι το καλύτερο ντεμακιγιάζ»! Ουπς!

«Το καφριλίκι είναι τέχνη» και το Φυστίκι το βούτηξε από τις λέξεις του και το μετέφερε στα σαλόνια των καθωσπρέπει αναγνωστών, τοποθετώντας δίπλα στο κομ-ιλ-φό πιάνο και στο ελεγκάν λάπτοπ απ’ όπου ξεχύνεται απαλή μουσική ανάγνωσης. Ξεχάστε όλα αυτά τα δήθεν και τα «σας-παρακαλώ-δε-θάθελα» και βυθιστείτε στον κόσμο του Μαξ, «που είναι φίρμα και κάνει ταμείο με την κάθε του εμφάνιση»! «Ο Μαξ δεν συγχωρεί, όλοι το ξέρουν αυτό» (σελ. 77), οπότε τι καλύτερο από το να τον αφήσετε να σας κάνει «πατουσάκια» πάνω στους αμφιβληστροειδείς σας την ώρα που κοιμάστε; Ένα ξεκαρδιστικό χρονικό συμβίωσης ζώων και ανθρώπων, ένα «ημερολόγιο» μιας καθημερινής και συνηθισμένης οικογένειας (#not) που πρεσβεύει μια βασική αρχή: «Δεν είναι υποχρεωτικό να αγαπάς τα ζώα. Είναι όμως υποχρεωτικό να μην τα κακοποιείς»! (σελ. 98). Και να γελάς όσο μπορείς!