Η Ελένη Νεγρεπόντη-Κορύλλου-Ουράνη και τελικά ο Άλκης Θρύλος ανήκει στις εξέχουσες προσωπικότητες των ελληνικών γραμμάτων που σφραγίζει με την παρουσία της τον πνευματικό ορίζοντα του 20ού αιώνα. Με ισχυρή φεμινιστική παρουσία στις απαρχές του κινήματος στον ελλαδικό χώρο, σταδιακά καταξιώνεται στον κύκλο των «γραφουσών Ελληνίδων», κατακτώντας μια θέση που μέχρι τότε ανήκε «ελέω θεού» στο ισχυρό φύλο, αυτήν της κριτικής και κυρίως της θεατρικής.
Ήδη από την πρώτη της εμφάνιση καθίστανται εμφανή τα χαρίσματά της στον τομέα της γραφής και της κριτικής θεώρησης, ενώ σταδιακά αποκρυσταλλώνονται τα σταθερά γνωρίσματα της κριτικής της γραφίδας και συνείδησης με εμφανή τη διαρκή εγρήγορση και τον βασανιστικό στοχασμό για την ορθότητα των κρίσεων και τις συνέπειές τους.
Πηγαίνοντας κάθε φορά με τον ενθουσιασμό έφηβης στο ραντεβού της με τον Πιραντέλλο, τον συναντάει στην αέναη αλλαγή του εγώ και την αδυναμία ενιαίας ταυτότητας, έτοιμη κάθε στιγμή να αναθεωρήσει απόψεις ή εμμονές του παρελθόντος που την κατατρέχουν. Ο θρυλούμενος λογοκεντρισμός της –κύρια μομφή μερίδας ομοτέχνων της– καταρρίπτεται βίαια από τη διαρκή επίκληση της ομορφιάς και την αποδοχή της μαγείας ως ανώτατης βαθμίδας αισθητικής συγκίνησης.
Ξεπερνώντας χρονικά τον μισό αιώνα στον χώρο της μαχόμενης θεατρικής κριτικής, με αδυναμίες και εμμονές σύμφυτες στην ανθρώπινη φύση, ωστόσο πληρώντας εντός των ανθρωπίνων ορίων την κύρια προϋπόθεση της κριτικής: την αμεροληψία με θαυμαστή συνέπεια λόγων και έργων, εντάσσεται στις γυναίκες αγωνίστριες, με έπαθλο αυτό που η ίδια είχε ορίσει ως ανώτατο κριτήριο καταξίωσης: την ετυμηγορία του χρόνου.