Ποιος είναι ο Συλλέκτης Ματιών και γιατί σκοτώνει τα παιδιά και τον έναν από τους δύο γονείς τους; Τι κοινό έχουν τα θύματα; Γιατί ενοχοποιεί τον πρώην αστυνομικό Αλεξάντερ Τσόρμπαχ; Ποιος είναι ο τρόπος σκέψης του και πώς μπορεί να τον ανακαλύψει κανείς, αφού δεν αφήνει ποτέ ίχνη στους τόπους των εγκλημάτων; Γιατί αφαιρεί ο δολοφόνος πάντα ένα μάτι από τα πτώματα των παιδιών; Το νέο μυθιστόρημα του Sebastian Fitzek είναι ανατρεπτικό και γεμάτο σασπένς και ένταση.

Ο Συλλέκτης Ματιών σκοτώνει τις μητέρες, απάγει τα παιδιά και δίνει σαράντα πέντε ώρες και επτά λεπτά στους πατεράδες να τα βρουν. Βγάζει πάντα το αριστερό μάτι από τα πτώματα των παιδιών κι όλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβολίζει. Παράλληλα έχουμε τις σκέψεις και την αγωνία του απαχθέντος εννιάχρονου Τομπίας Τράουνσταϊν, που προσπαθεί να καταλάβει πώς έφτασε εκεί όπου κρατείται και αναπολεί τις όχι και τόσο ευχάριστες οικογενειακές του στιγμές. Οι συνθήκες αιχμαλωσίας του είναι απάνθρωπες και οι περιγραφές αναδίδουν κλεισούρα και τρόμο, μιας και το παιδί νιώθει πως κινδυνεύει αλλά στο σκοτεινό του περιβάλλον δεν καταλαβαίνει ούτε πού βρίσκεται ούτε τι πρέπει να κάνει. Σταδιακά μαθαίνουμε πόσο άσχημα μεγάλωσε, πώς τιμωρούνταν για το παραμικρό και πόσο μίσος έχει μαζέψει για τον άνθρωπο που τον γέννησε.

Αν κι έχουμε ένα κλασικό μοτίβο δομής (απαγωγή, προθεσμία ωρών και παράλληλη αφήγηση του αστυνομικού που έχει αναλάβει την υπόθεση με του παιδιού που έχει απαχθεί, καθώς και όλες τις συμπληρωματικές ιστορίες που συγκροτούν ένα μυθιστόρημα) ο συγγραφέας έχει κάνει σκληρή δουλειά κι έχει παρουσιάσει την ιδέα του με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Από τη μια έχουμε αγώνα ενάντια στον χρόνο (σαράντα πέντε ώρες και επτά λεπτά για την ακρίβεια), κλιμακούμενη πλοκή στην οποία εμπλέκεται ο Αλεξάντερ Τσόρμπαχ, αναρωτώμενος για την προσωπική βεντέτα του Συλλέκτη Ματιών μαζί του, ένα ιδιαίτερο πρωταγωνιστικό ντουέτο επίλυσης της υπόθεσης κι από την άλλη σοκαριστικές σκηνές και βιώματα από το παρελθόν του κατά συρροή δολοφόνου που άλλαξαν το μυαλό και τη λογική του για πάντα. Λεπτομέρειες και ίχνη που συγκροτούν μια μεγαλύτερη εικόνα, την οπτική της οποίας όμως ρυθμίζει ο Sebastian Fitzek, αφήνοντάς με άφωνο όσο πλησίαζε το τέλος όταν κατάλαβα τι πραγματικά συμβαίνει, προδοσίες και ανατροπές κι ενδιαφέροντα πραγματολογικά στοιχεία γύρω από τον κόσμο των τυφλών στον οποίο στρέφεται ο πρωταγωνιστής για να καταφέρει να βγάλει μια άκρη σε αυτό το κουβάρι είναι μερικά μόνο από τα θετικά χαρακτηριστικά του βιβλίου. Μαζί με την αγωνία, το σασπένς και τον τρόμο, υπάρχουν διάχυτες πληροφορίες γύρω από το θαύμα της όρασης, πώς βλέπουμε από άποψη ανατομίας, για το πώς αντιλαμβάνονται και πώς προσαρμόζουν τη ζωή τους οι τυφλοί, πώς τους βοηθάει ένας σκύλος-φύλακας, τι ονειρεύονται άνθρωποι που δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους κλπ. «Η γλώσσα μας είναι γεμάτη με ιδιωματισμούς που έχουν να κάνουν με τα μάτια» (σελ. 139) κι αυτό ο συγγραφέας το χρησιμοποιεί κατά κόρον πλάθοντας και γλωσσικά ένα ενδιαφέρον σύμπαν παρομοιώσεων και μεταφορών που συνοδεύει τις απανωτές εξελίξεις.

Ο Αλεξάντερ Τσόρμπαχ είναι αστυνομικός που ζει κι εργάζεται στο Βερολίνο. Πριν εφτά χρόνια έκανε εν υπηρεσία μια λάθος κίνηση που του κόστισε τη δουλειά του, την οικογένειά του και την ικανότητά του να κοιμάται τις νύχτες χωρίς να ξυπνάει από εφιάλτες. Ο Τσόρμπαχ γνώρισε την τώρα εν διαστάσει σύζυγό του, Νίκι, βρίσκοντας χαριτωμένες τις τρέλες της περί χειρομαντείας και αποκρυφισμού, σταδιακά όμως διαπίστωσε πως όλο αυτό μετατρεπόταν σε λόξα, με αποτέλεσμα τελικά να απομακρυνθούν. Πώς είναι ως πατέρας; «…δεν τον έστελνα με άδεια χέρια στη δαρβινική μάχη για επιβίωση, στον αγώνα που διεξάγεται κάθε μέρα εκ νέου στα σχολικά προαύλια» (σελ. 464). Η Νίκι επιμένει πως έχει αποδυθεί σε αυτήν τη σταυροφορία κι ας αθωώθηκε πανηγυρικά στις έρευνες γιατί: «…θέλεις να τιμωρήσεις τον εαυτό σου; Ψάχνεις να βρεις το κακό επειδή ίσως δεν θεωρείς τον εαυτό σου καλό άνθρωπο»; Ο ίδιος πάντως παραδέχεται στον εαυτό του πως τον τραβάει το κακό αλλά δεν ξέρει γιατί. Σύντομα οι εφιάλτες του άρχισαν να συνοδεύονται από ζωντανά όνειρα και έντονες αντιληπτικές διαταραχές, έβλεπε δηλαδή, άκουγε και μύριζε ό,τι τον καταδίωκε στους εφιάλτες. Κατέφυγε στη βοήθεια του ψυχίατρου Μάρτιν Ροτ και προσπαθεί να σώσει τη σχέση του με τον γιο του.

Όντας σε διαθεσιμότητα, βγάζει τα προς τα ζην ως αστυνομικός ρεπόρτερ στη μεγαλύτερη εφημερίδα της πόλης κι έχει κάνει καλό όνομα με τα ρεπορτάζ του για τα πιο φρικτά εγκλήματα βίας στη Γερμανία. Όταν στον τόπο του νέου εγκλήματος που διέπραξε ο Συλλέκτης Ματιών βρίσκουν το πορτοφόλι του Αλεξάντερ, αρχίζει ένα λυσσαλέο κυνηγητό από την αστυνομία και την εφημερίδα όπου εργάζεται για να τον συλλάβουν και να τον ανακρίνουν. Τα στοιχεία του Συλλέκτη είναι καταδικαστικά ενώ ο ίδιος ο πρώην αστυνομικός, στην προσπάθειά του να λύσει πρώτος τον γρίφο, κάνει γκάφες που βαραίνουν όλο και περισσότερο την ενοχή του. Στο πλάι του έρχεται η φυσιοθεραπεύτρια Αλίνα Γκρεγκόριεφ, ένας από τους πιο πρωτότυπους και αντισυμβατικούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει ως τώρα στο σύμπαν του Sebastian Fitzek και λάτρεψα τον τρόπο σκέψης της και τις αντιλήψεις της. Ο ρόλος της στην ιστορία είναι παράδοξα ταιριαστός με το κύριο αντικείμενο μελέτης και έρευνας στη σειρά των φόνων και ο συγγραφέας για άλλη μια φορά μου έκλεινε το μάτι με τον έξυπνο χειρισμό της πλοκής. Ο αστυνομικός διευθυντής, η αρχισυντάκτρια της εφημερίδας, ο ασκούμενος δημοσιογράφος, στο ταλέντο και στην πένα του οποίου πίστεψε ο Τσόρμπαχ, ο ψυχίατρός του, ένας απατεώνας profiler είναι στο κατόπι του πρώην αστυνομικού και οι ώρες μειώνονται αισθητά πριν βρεθεί νεκρό το νέο θύμα απαγωγής.

Το μυθιστόρημα κλιμακώνεται σταδιακά, η μέτρηση όμως των κεφαλαίων είναι αντίστροφη, με το εισαγωγικό κεφάλαιο που τίναξε την καριέρα του Τσόρμπαχ στον αέρα να θεωρείται το τελευταίο κι από κει να ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση που θα οδηγήσει ως τον πρόλογο στο τέλος του βιβλίου, μόνο και μόνο για να διαπιστώσω πως το φινάλε είναι το τέλος των ζωών που ξέραμε ως τότε και ταυτόχρονα η αρχή για μια ανοδική πορεία που θα ακολουθήσουμε στο επόμενο βιβλίο. Την ίδια φορά ακολουθεί και η σελιδαρίθμηση, ενισχύοντας έτσι την αγωνία και κάνοντάς με να νιώθω ακόμη πιο έντονα την αντίστροφη μέτρηση. Τι μπορεί να συμβεί μέσα σε σαράντα πέντε ώρες και επτά λεπτά; Γιατί ο Συλλέκτης έχει βάλει στο μάτι τον Αλεξάντερ Τσόρμπαχ; Τι συμβολίζουν οι δολοφονίες του; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα απαντώνται στις σελίδες του πρώτου βιβλίου της σειράς. Καλό θα ήταν, πάντως, να μη διαβαστεί νύχτα γιατί εγώ τουλάχιστον δεν μπόρεσα να το αφήσω πριν τελειώσει.