Κι ύστερα ήρθαν Αυτοί! Στο μεγαλόπρεπο σπίτι του θείου της, όπου έμεναν, ήρθαν Αυτοί! Αυτοί, οι δίχως λύπηση για κανέναν. Επιτελούσαν έργο; Δεν την ένοιαζε.
Για εκείνη ήταν Αυτοί! Αυτοί χωρίς όνομα, χωρίς πρόσωπο, χωρίς έλεος! Χωρίς κανένα ανθρώπινο στοιχείο επάνω τους! Και το μεγαλόπρεπο σπίτι, με τη μεγάλη σκαλιστή, ξύλινη σκάλα, μετατράπηκε σ’ ένα ανακριτικό, απάνθρωπο μέρος! Ανακρίσεις από ποιον σε ποιον; Και γιατί; ΄Εως τότε ήξερε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια μεταξύ τους, παιδιά του ενός Θεού! Έτσι τους είχε πει ο πατέρας τους. Και, απότομα, στα έξι της περίπου χρόνια, είδε ότι της είχαν πει ψέματα όλοι! Και η μάνα; Κι αυτή, ναι! Και ύστερα, Αυτοί τις πήραν και τις δύο και τις έμπασαν στα γρήγορα, από τη μεγάλη σάλα, τη στολισμένη με παλιακές πολυθρόνες, με ανθοστήλες όμορφες που πάνω τους κρατούσαν μεγάλα ασημένια βάζα, στο δωμάτιό τους που περικλειόταν από άλλα τρία δωμάτια. Και ύστερα… σιωπή! Σιωπή σ’ αυτό το τεράστιο σπίτι!
Έτρεμε!
Και ύστερα, όλα άλλαξαν…