Η μέθοδος στην ποίηση δεν αντιπροσωπεύει ποτέ την σκέψη στον πυρήνα της. Η παρούσα συλλογή είναι α-μεθόδευτη και ανόθευτη ταυτόχρονα. Δεν πιάνει την νεωτερικότητα ή τον μεταμοντέρνο κόσμο από τα μαλλιά αλλά αγγίζει την πραγματικότητα ως σώμα, ως corpus. Κάθε νόημά της έχει ένα παρόν, ένα παρελθόν και ένα μέλλον. Ο Κώστας Κωνσταντινίδης δεν αυτοσυστήνεται με στοχασμούς αλλά στοχάζεται με ενεστώτα και μέλλοντα χρόνο. «Ξέρει» τι είναι αυτό το ρίζωμα που θέλει να υποδείξει ο μεταμοντέρνος καπιταλισμός στο υποκείμενο– ατομικό και συλλογικό.
Στους στίχους παρελαύνει η πολιτική οικονομία και η ψυχανάλυση. Ο πληθυντικός και το αθέατο εμείς δίνουν κοινωνιολογικό πρόσημο, ενώ οι γραμμές/στίχοι για τα κινήματα δίνουν τόνο ριζοσπαστικής ποιητικής πλοκής. Βιώματα του καθενός μέσα από το δυστοπικό/καταθλιπτικό φαρμακευτικό παρόν κάνουν τα ποιήματα του Κωνσταντινίδη μια βαθιά ψυχοθεραπευτική περιπέτεια ανάγνωσης.
Οι Καιροί Μεταμοντέρνοι τελικά είναι κλασικοί, διαχρονικοί. Είναι ανατομία ενός παρόντος που ψάχνεται για το μέλλον. “Εντροπία”, “Μετα-δημοκρατία”, “Scroll” συνθέτουν ένα μωσαϊκό επεξεργασίας σύγχρονων νοημάτων με ανθρωπολογικό πάντα σημαινόμενο πίσω από σημαίνοντα («να επιδοθούν σε οφθαλμόλουτρο βέβαια δεν παραλείπουν»).
Ο Κωνσταντινίδης μιλάει για «ψηφιακές επιβραβεύσεις» και για «κατάδικο» καφκικής αοριστίας (σημ.: έξοχη συνθετική πλοκή για το σημερινό υπερσυνδεδεμένο υποκείμενο). “Μαγνητικοί πόλοι” και “Σε ανοιξιάτικο μοτίβο” δείχνουν ότι το μεταμοντέρνο έχει γίνει κτήμα του δημιουργού αλλά και τραύμα του. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η συλλογή «τραυματίζει» θετικά...
Ηλίας Καραβόλιας
Οικονομολόγος – Φιλόσοφος