Ο δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας Αντώνης Μποσκοΐτης εξομολογεί δέκα βετεράνους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, όλοι εν ζωή πλην ενός (Κ. Βουτσάς), όχι με ρετρό, αλλά μάλλον ψυχαναλυτική διάθεση. Οι συνεντεύξεις πάρθηκαν την τελευταία δεκαετία και φιλοξενήθηκαν στα διάφορα μέσα, με τα οποία συνεργαζόταν ο συγγραφέας ως αρθρογράφος.

Αντώνης Μποσκοΐτης: ένα πολυμηχάνημα παραγωγής νοήματος.
[...] Λοιπόν, πέραν όλων των άλλων —δεν μπορώ να μιλήσω προσωπικά
για τη σκηνοθετική του ικανότητα και τις άλλες ιδιότητές του— είναι
ένας συνεντευξιαστής που διεκδικεί μια ξεχωριστή θέση σε αυτόν τον
χώρο γραφής ·έντυπης και ηλεκτρονικής.

[...] Ξέρει —ίσως από ένστικτο— ότι η ζωή του καθενός είναι ένα
κουβάρι, και αρκεί να βρεθεί η άκρη για να ξετυλιχθεί.

Ξέρει ότι η ζωή του άλλου είναι ένα παζλ, που η μνήμη δεν έχει
συγκρατήσει όλα τα κομμάτια, και γι’ αυτό έχει ανάγκη το «ζωτικό
ψέμα» για να συντεθεί.
[...]Ο Αντώνης πετυχαίνει ακόμα και τα ασήμαντα μιας διήγησης να
έχουν τη σημασία τους, και αποδεικνύει ότι οι μικρές στιγμές μιας ζωής
είναι το εύφορο έδαφος της μεγαλοσύνης κάθε ψυχής!
Έτσι, έχει καταφέρει μέχρι τώρα κάτι δύσκολο στον χώρο των
συνεντεύξεων. Οι συνεντεύξεις του, έχουν μια λογοτεχνική αξία, δηλαδή
διεκδικούν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από το εφήμερο μιας ανάγνωσης
σε μια εφημερίδα. Γι’ αυτό και έχει αξία η έκδοση ενός ακόμα βιβλίου
που να περιέχει κάποιες από αυτές.
Από τον πρόλογο του Θανάση Λάλα