Δέκα διαφορετικές ιστορίες... Μια εικόνα,η μοναξιά...

Ένα βιβλίο που σε κρατάει και σε γεμίζει εικόνες αυτών των ανθρώπων σε καθεμία από τις ιστορίες...

Αξίζει να το διαβάσει κάποιος...

Δέκα διηγήματα με κύριο θέμα τη μοναξιά αλλά κάθε διήγημα κρύβει πολλά περισσότερα όπως και η ίδια η ζωή άλλωστε. Πυκνός λόγος που πλάθει εικόνες και σε ταξιδεύει σε σκοτεινά μονοπάτια γιατί η μοναξιά δεν είναι φωτεινή, είναι ένας παγωμένος κόσμος δίχως αέρα.‘Solitude is a good place to visit but a poor place to stay’ - Josh BillingsΟ καμπούρης που ψάχνοντας την αποδοχή έφτιαξε μια ζωή διαρκής εξυπηρέτησης θελημάτων, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή του στο κοινωνικό σύνολο. Υποκρισία, εγωισμός, μισανθρωπισμός, σκληρότητα, αυτά συναντά και γιατί όχι άλλωστε όταν από το σχολείο ‘σκοτώνουμε’ το ‘διαφορετικό΄’.«…Σα να ζούσαν κάποιοι από τη δική του δυσμορφία. Σα να ξόρκιζαν όλοι τη δύστροπη και ακατανόητη φαντασία της φύσης μέσα από τη δική του υποταγή. Και η υποταγή του έγινε ερωτηματικό, και αυτό αμφιταλάντευση, που με τη σειρά τη μετατράπηκε σε οργή, θυμό, αηδία, αποστασιοποίηση και εν τέλει μοναξιά...έρμαιο στη διάθεση της στιγμής, να έχει ανάγκη τη λύπηση των συνανθρώπων του και να επιθυμεί την ίδια στιγμή την τιμωρία τους.»Το ταξίδι μάνας και κόρης προς την αποδοχή. Μια εγκυμοσύνη που δεν έφερε ένα υγιές, τέλειο παιδί και η πάλη της μάνας με την αποδοχή, την άρνηση, τη λύτρωση, τη μοναξιά.«..Υπάρχει περιθώριο για δάκρυα, μα με τον καιρό μαθαίνει ο καθένας να τα στεγνώνει. Και μοναχά κομμάτι από αυτό το ξηρό απόσταγμα που απομένει, προσφέρεται στον άλλο σαν πραγματική κατανόηση..»Εσείς θα αντέχατε να επισκεφτείτε ένα ίδρυμα; Όλοι κάνουμε το λάθος να κρίνουμε μια πραγματικότητα πριν τη βιώσουμε..«..Τράβηξε απότομα το κεφάλι του, αποσβολωμένος από όσα είχε δει, με την αίσθηση ότι τα περιττώματα στο παπούτσι του φάνταζαν πιο καθαρά από την κρυμμένη ανθρώπινη φύση.»Μπορεί ένα όνειρο ή μια πεταλούδα να σώσει μια ζωή;«..Ποια είναι η ανάγκη ύπαρξης αυτού που συγχωρεί, σε έναν κόσμο χωρίς λάθη και παραλείψεις; Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα ενός σωτήρα σε έναν κόσμο χωρίς αμαρτίες;..»Μπορεί η απώλεια της αγάπης να σε κάνει να επαναλαμβάνεις την ίδια μέρα ξανά και ξανά;«Ο χρόνος βιαιοπραγούσε πάνω στο σώμα του, που ανέδυε μια ακατανόητη μελαγχολία. Πότε καθιστός, πότε όρθιος, πότε βαδίζοντας σέρνοντας τα ράθυμα του πόδια, αναρωτιόνταν για την ουσία της αναμονής που φάνταζε ατελείωτη..»Μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας ένα Μυστικό Δείπνο; Μπορεί η εικασία των πολλών να γίνει βεβαιότητα; Μπορεί ο βαπτισμένος τρελός να είναι ο πιο λογικός;«..Είχε απομείνει μια περιθωριακή μουντζούρα στην ολόλευκη σελίδα της κοινωνικότητας..»Μπορεί ένας παχύσαρκος άντρας και μία πόρνη να φτάσουν στον απόλυτο συντονισμό; Εμείς τον σπρώξαμε στο περιθώριο και τον αναγκάσαμε να γίνει «ένα σπουργίτι που αναζητούσε κόκκους συντροφικότητας θαμμένους κάτω από τους μονότονους λευκούς όγκους της απομόνωσης»«..Λες και το λίπος κατασκεύαζε, πέτρα πέτρα, ένα τείχος αόρατο και άθραυστο, το οποίο τον απομόνωνε όλο και περισσότερο..»Μπορούν δύο αδερφές να γίνουν αχώριστες μέχρι και στο θάνατο; Μπορούν τα όνειρα να θρέψουν την πραγματικότητα ή να σταματήσουν τον χρόνο;«..Τα όνειρα τους σκάλωναν από άγκυρες που πλήγωναν τον βυθό της ψυχής τους..»Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς έρωτα; Αν γεράσουμε σταματάμε να τον αποζητάμε ή τον διεκδικούμε σαν το θείο δώρο που είναι και τον αγκαλιάζουμε με όλο μας το είναι;«Μα η μοναξιά, σαν ατόφιο όργανο της φαντασμένης μοίρας, κραυγάζει πάντα για υποταγή. Και άλλοτε γδέρνει και άλλοτε γδέρνεται. Εξαπλώνεται και συρρικνώνεται. Διεγείρει και αναστέλλει…Ερωτική, συναισθηματική, κοινωνική, εκούσια ή ακούσια, σε όποια μορφή και αν μετασχηματιζόταν, αναπτυσσόταν και πέθαινε μαζί με τον άνθρωπο»Αρρυθμίες, ταχυκαρδίες ακόμα και βραδυκαρδίες, όλα τα έχω ζήσει μα ποτέ μου δεν υπολόγισα τους καρδιακούς μου χτύπους..«..Συνειδητοποιημένη απόλυτα, ανέκαθεν θεωρούσε τη ζωή ένα μικρό και σύντομο πέρασμα. Μια κοινή πατημασιά στο ακρογιάλι, η οποία θα έσβηνε με το πρώτο ορμητικό κύμα. Το θέμα ήταν πόσο βαθιά θα μπορούσε ��α εισχωρήσει το πόδι του καθενός στο εύφορο, αρχικά, κομμάτι της αμμουδιάς..»

Ένα πολύ ωραίο βιβλίο που πραγματεύεται δέκα ιστορίες-ταξίδια μοναξιάς. Η πλοκή και ο περιγραφικός λόγος του συγγραφέα δε μπορούν παρα να σου εξάψουν την περιέργεια για το τέλος της κάθε ιστορίας. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα