Βροχή φτερών κύκλωσε τις σκέψεις όλων. Κανένας δεν είχε όρεξη βάρδια να βγάλει. Στην πιο βαθιά γωνία των μαρτυρίων τερμάτιζε η πορεία όλων. Και όπου άλλοτε σιχτίριζαν ακτές, ναύσταθμους και ευτυχισμένες πόλεις, νορμάλ και διεστραμμένοι ένωναν τις φωνές τους και αντιλάληζε στα πέρατα το πιο ακριβό απ’τα ακριβά νοήματα της εποχής τους: “Τι μαλακία που είναι ο πόλεμος αδέλφια;”
Με ορθάνοιχτα μάτια, ατσαλένια, διάβαζε ο Αρμάντο το Θαλασσινό του Μανιφέστο και ξέρναγε θαρρείς την αλήθεια από τα σπλάχνα των αμέτρητων οστράκων που έντυσαν με μυστήριο τις υπόγειες στοές του Shell Grotto. Επάνω από το αγύριστο κεφάλι του, τρία κέρατα κρατούσανε όρθιο τον κόσμο. Στο πρώτο κρατιόταν ένας πάστορας και μπάνιζε ουρανοξύστες στα μήκη και στα πλάτη, στο δεύτερο ιμάμης την έρημο με βλέμμα απλανές κοιτούσε και στο τρίτο ένας ραβίνος δάκρυζε για τη ζωή που η Ιστορία είχε σπρώξει δίχως άλλοθι στην πιάτσα. Πριν από τους τίτλους υπήρξε ο άνθρωπος.
Στο κανάλι της Λε Σαμπλ Ντ΄Ολόν αλάργα φεύγαν τα πουλιά και αναφουρμάζονταν το ξερατό των δώδεκα καπνών που άφησαν πίσω στο φευγιό τους οι δώδεκα δαιμόνοι. Συνθετικό μετάξι και περιττώματα ακριβά στης γης τον βούρκο. Βροχή φτερών κύκλωσε τις σκέψεις όλων.
Κανένας δεν είχε όρεξη να ταξιδεύει δίχως να έχει από πριν την πορεία χαραγμένη στην ψυχή του. Είχαν όλοι τα χέρια τους κομμένα στο ύψος του καρπού. Και είχαν πλέον και τα μάτια τους δεμένα πιο χαμηλά από το μπόι των ονείρων.