Στοχάζεται, εμπνέεται και μετουσιώνει σε έναν ευαίσθητο λόγο τον πόνο και τις λύπες που κουβαλά από τα βιώματα και τα ακούσματα για τον βασανισμένο τόπο του - αλλά και την εμπειρία της δικής του ζωής.
Το <<Αγναντεύοντας το Δίστομο - Κίρφης Ωδές>> του Παναγιώτη Κοτρόγιαννου που εξέδωσαν οι Εκδόσεις \'\'Κασταλία\'\', είναι, \'οι αναζητήσεις\'\' ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας :<<Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, που όταν όμως η ψυχή φιλτράρει το πνεύμα, τότε φωτοβολεί την ύλη, ο νους απογειώνεται και η σκέψη εξαϋλώνεται. Και παίρνει σβάρνα το σύμπαν για να συναντήσει την ελπίδα, να συνομιλήσει με το πεπρωμένο, να ερωτοτροπήσει με τον χωροχρόνο, ν\' αγναντεψει κατάματα τον ήλιο, ν\' αποκωδικοποιήσει τη γυναίκα, να θεοποιήσει την αγάπη, να ψηλαφίσει την Ελλάδα, να υμνήσει, να ταξιδέψει, να δακρύσει>>...
Εικόνες εθίμων, ζωής, καθημερινότητας, αγωνίας για το είναι, για το πεπρωμένο, για την μάνα που έφυγε νωρίς...
Ωστόσο το ξεφύλλισμα της ποιητικής συλλογής - ορισμένα από τα ποιήματα έχουν μελοποιηθεί - το Μαρτυρικό Δίστομο - και μοιραία η Σφαγή - έρχεται και ξανάρχεται.Η αδικαίωτη - ακόμα! - Σφαγή, το έγκλημα κατά των αμάχων που θέρισαν, εκείνο το \'\'λυπημένο δειλινό\'\' του Ιούνη, μέσα στο θέρο, <<οι ναζιστές , οι Ούνοι>>, όπου <<ζωντανό δεν εστάθη αμακέλευτο/μέσα στο αίμα το ατελεύτητο!>>...
Τι άλλο, τι διαφορετικό να περιμένει κανείς <<...από τα παιδιά του Διστόμου/ που κρατάνε την θράκα του μέλλοντος/ κάτω από τις στάχτες του παρόντος>>, όπως σημειώνει επίσης προλογικά ο κ Στάθης Σταθάς.
Ενός μέλλοντος που το βρίσκει κανείς με πολλούς τρόπους μέσα στους ευαίσθητους στίχους του Παναγιώτη Κοτρόγιαννου. Για το αγαπημένο του Δίστομο είναι καθαρό :<< Χείμαρρος Ιστορίας/Σπαθί ειρήνης μυριόστομο/Δίκαιου και Ελευθερίας>> .Ενός δίκαιου - προσέξτε- << για όλους τους σφαγμένους της γης/για να πάψουν η ράτσα, το φύλο, το κέρδος/να γεμίζουν τον κόσμο σταφύλια της οργής>>.
Ο ίδιος ο Π. Κοτρόγιαννος, μιλώντας συνολικά για την ποιητική του απόπειρα, μας λέει :<<Γράφοντας προσπάθησα να κεντρίσω το ενδιαφέρον και σαν την μύγα του Σωκράτη, να ξυπνήσω λίγο το πνεύμα της αποχαυνωμένης κοινωνίας μας, για να δούμε τις αξίες του πνευματικού πολιτισμού, η αξία του οποίου δεν μετριέται ούτε με ...megapixels ούτε με ...megabytes...>>.-