Η συγγνώμη είναι μια λέξη που διορθώνει τα πράγματα.
Τι γίνεται, όμως, με όσα δεν φτιάχνονται;
Ένα ψέμα, μια ζαβολιά, κάτι που πληγώνει;
Μήπως όλα αυτά θέλουν τη συγγνώμη που μαστορεύει η καρδιά και την κάνει χαρούμενη;


Ο ήρωας της ιστορίας είναι ένα ανήσυχο αγόρι που τα χέρια του έβρισκαν πάντα κάτι να κάνουν, κάτι για να ξεχαστούν, μια σκανταλιά, μια ζημιά… Κι όταν κάποια στιγμή η χιλιοειπωμένη συγγνώμη του δεν έφτανε για να διορθώσει τα πράγματα, άρχισε να μαστορεύει ό,τι χαλούσε. Τα επιδιόρθωνε όλα με έναν δικό του τρόπο, με γάζες, τσιρότα, πλαστελίνες, με ό,τι κολλάει και ενώνει τα σπασμένα. Τι γίνεται όμως με τα σπασμένα κομμάτια που βρίσκονται μέσα μας; Άφησε τα εργαλεία στην άκρη και έπιασε τις λέξεις, αυτές που σε κάνουν να χαίρεσαι. Κι όταν είδε ότι οι γέφυρες που έχτιζε για να φέρουν τους άλλους κοντά δεν έφερναν παρηγοριά μέσα του, ούτε χαρά, κατάλαβε τι του έλειπε: η συγγνώμη που βγαίνει απ’ τη ψυχή κι όχι μόνο από τον νου, αυτή που έχει τη δύναμη να κάνει τα πράγματα να μοιάζουν με θαύματα.