Ο Ινδός αρχαιολόγος Pandit Subbaraya Sastry υποστηρίζει ότι η σχέση του Ιωνικού Ελληνισµού µε τις χώρες της Ανατολής ήταν τόσες πολλές και ποικίλες, ώστε να µην υπάρχει αµφιβολία ότι ήδη τουλάχιστον δέκα αιώνες προ του Μ. Αλεξάνδρου δίδονταν ευκαιρίες και στους Έλληνες και στους Ινδούς να ανταλλάσσουν τις ιδέες τους. Η διαπίστωση ορισµένων αναλογιών ανάµεσα στις δύο φιλοσοφίες, την ελληνική και την ινδική, µε το να εντοπίζεται συχνά στα αρχαία κείµενα των µεν και των δε, δικαιολογεί τη γνώµη ότι είχαν δηµιουργηθεί, από ένα απώτερο παρελθόν, ιστορικές συνάφειες µεταξύ των Ελλήνων και των Ινδών. Η αντίληψη του Θαλή για το νερό, που το βλέπει σαν φυσική αρχή, θυµίζει τον βεδικό µύθο που υποστηρίζει κάτι παρόµοιο. Το ίδιο και στην Ελεατική σχολή, όπου διδάσκονται παρόµοιες ιδέες µε εκείνες που περιέχουν τα ινδικά κείµενα των «Ουπανισάντ». Ανάλογες παρατηρήσεις κάνει ο Sastry για τον Ηράκλειτο, τον Εµπεδοκλή, τον Αναξαγόρα, τον Πυθαγόρα και για την οµοιότητα του Ορφισµού µε θρησκευτικά δόγµατα που επικρατούσαν τον ίδιο ή και ακόµα παλαιότερο καιρό στην Ινδία. Όλες οι θρησκευτικές, φιλοσοφικές και µαθηµατικές θεωρίες, που διατυπώσανε οι Πυθαγόρειοι, ήταν ήδη γνωστές στην Ινδία τουλάχιστον από τον 6ον αιώνα π.Χ.