Από όταν με θυμάμαι, οι χαρτογραφήσεις, οι εικόνες, οι ιστορίες ακόμη και οι φωτογραφίες για τόπους, ανθρώπους και πολιτισμούς άλλους μού προκαλούσαν έξαψη. Όσο πιο διαφορετικοί από εμένα και την καθημερινότητά μου, τόσο πιο ελκυστικοί.
Από την οικογένειά μου έμαθα ότι το ταξίδι περιλαμβάνει επιπρόσθετα και τη μαγεία του πριν και του μετά. Το πριν, για τις ώρες εκείνες της προσδοκίας που γεμίζουν με την αναζήτηση πληροφοριών, με τον προγραμματισμό των ημερών ώστε να χωρέσουν όσα περισσότερα. Το μετά, για όλα όσα χαράχτηκαν στον νου και επανέρχονται σε στιγμές άκαιρες.
Το ίδιο το ταξίδι ήταν και εξακολουθεί να είναι για εμένα το πολύτιμό μου. Κυρίως, για τα χρώματα, τις μυρωδιές, τις αφές, τις γεύσεις, τους ήχους. Και για τις σπάνιες εκείνες στιγμές των ταυτίσεων με τους συνοδοιπόρους. Για τις σπάνιες ματιές που συντονίστηκαν στην ίδια εικόνα. Για εκείνα τα δευτερόλεπτα που συμβαίνει απροσδόκητα να ενώνομαι με ό,τι υπάρχει γύρω μου. Που ρέει το μέσα προς τα έξω, χωρίς εμπόδια.
Άλλοι τόποι με ερέθισαν περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Για μερικούς έγραψα. Για τους περισσότερους δεν μου βγήκε. Δεν ξέρω γιατί. Άλλοι με πόνεσαν. Άλλοι με γέμισαν συγκίνηση. Άλλοι ενέργεια και χαρά. Άλλοι με βοήθησαν να επισκοπήσω αποφάσεις, πορείες, επιλογές. Άλλοι μού υπογράμμισαν τις προνομίες μου. Άλλοι διαστείλαν τα όριά μου. Λίγοι κατόρθωσαν να μου πρόσφερουν στιγμιαία και για αυτό πολύτιμη ευτυχία τόση, ώστε δεν θα με πείραζε αν εκεί και τότε απλώς έκλεινα τα μάτια και έφευγα. Σε άλλους τόπους επέστρεψα και σε κάποιους από αυτούς πολλές φορές σαν τάμα. Κανείς μέχρι τώρα δεν αποδείχθηκε αδιάφορος. Και όλοι μαζί έχουν συμβάλει σε αυτό που είμαι σήμερα.
Εποχή περιορισμού λόγω του θανατηφόρου ιού γύρω μας, εύχομαι γρήγορα να ανοίξουν οι δρόμοι για τους επόμενους προορισμούς προς το πέρα και εν τέλει το μέσα.