Βλέποντας το ακτινοβόλο πρόσωπο της Ανανταμάγι Μα και ακούγοντας το γέλιο της, νομίζεις ότι είναι μια ενσάρκωση της χαράς. Αν σε αγγίξει το χάδι της ματιάς της, ξέρεις ότι η καρδιά της είναι γεμάτη αγάπη για όλα τα όντα. Ακούγοντας την διδασκαλία της τόσο απλή και σαφή, καταλαβαίνεις ότι διαθέτει σοφία. Όμως δεν μπορεί κανείς να πει αν είναι η χαρά, η αγάπη ή η σοφία που είναι η πηγή όλων αυτών, γιατί σε αυτήν και τα τρία είναι αδιαχώριστα και αξεδιάλυτα ενωμένα: το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα άλλα. Η χαρά που νιώθει η Ανανταμάγι Μα δεν είναι η χαρά που γνωρίζουμε στην εγκόσμια ζωή μας, όπου η ευχαρίστηση και ο πόνος, η ελπίδα, η θλίψη και η απογοήτευση, η έλξη και η απώθηση γεννούν το ένα το άλλο. Ούτε είναι μια εγωκεντρική ηρεμία στωικής ακαμψίας που ορθώνει γύρω της ένα φράγμα αδιαφορίας. Η χαρά της είναι μια ασυγκράτητη χαρά που ξεχειλίζει, μια χαρά που εκφράζεται με ευθυμία, που δεν γνωρίζει εμπόδια, επειδή είναι βαθιά ριζωμένη στο Απόλυτο, πέρα από τις δυαδικότητες του καλού και του κακού, του «εγώ» και του «μη-εγώ», του ευχάριστου και του δυσάρεστου, επειδή η ακλόνητη βάση της είναι η αγάπη και η σοφία.