Δεν είμαι σίγουρη για αυτό που διάβασα, μου άρεσε ναι αλλά δεν είναι ένα βιβλίο που θα διάβαζα ξανά σύντομα, ίσως αν περάσει καμιά δεκαετία για να δω ή τι μου λείπει εμένα ή τι δε βρήκα.

Κάποιες ιστορίες τις λάτρεψα, ενθουσιάστηκα, κάποιες δεν τρελάθηκα, μην με λιθοβολήσετε, θυμηθείτε ότι σε επερχόμενη καταστροφή το κάρμα σας θα είναι μαύρο!!!!

Σίγουρα υπέροχη γραφή, με χιούμορ, με εσωτερικές αναζητήσεις. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι έκατσα στο σκαμνί και του έλεγα φταίμε, φταίμε, φταίμε, σώσε όλα τα ζώα και παράτα μας αλλά μετά μου θύμισε ότι κάποιοι αξίζουν να σωθούν.

Η ιστορία του κόσμου γραμμένη αλλιώς ή μάλλον έτσι όπως τη ξέρουμε αλλά από άλλη σκοπιά και με όλα αυτά που δε σκεφτήκαμε ποτέ να ρωτήσουμε.Η πρώτη ιστορία με την κιβωτό τη λάτρεψα και ας μας λέει ξεκάθαρα πόσο ηλίθιοι είμαστε ως είδος!Οι θρησκευτικοί πόλεμοι ήταν εξαίσιοι, περίμενα πως και πως τα επιχειρήματα να ξεδιπλωθούν.. «Τα πάντα συνδέονται, ακόμα και τα πράγματα που δεν μας αρέσουν – ιδίως αυτά.»Θα άφηνες τη σωτηρία του είδους σε μια τρελή που δε ξέρει αν είναι τρελή και ίσως είσαι τρελή που διαβάζεις και αναρωτιέσαι τι θα πάρεις μαζί σου στη βάρκα!

«Γιατί τιμωρούμε διαρκώς τα ζώα; Προσποιούμαστε ότι τα αγαπάμε, τα έχουμε σαν κατοικίδια και μας πιάνουν οι συναισθηματισμοί μόλις νομίσουμε ότι αντιδρούν όπως εμείς, εξαρχής όμως τιμωρούμε τα ζώα – αυτό δεν κάνουμε; Δεν τα σκοτώνουμε, δεν τα βασανίζουμε, δεν τους φορτώνουμε τις δικές μας ενοχές;»

«Φαντάζομαι όλους τους άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο με εμένα, κι αυτό μου δίνει ελπίδα. Πρέπει να το έχει στο ένστικτο της η ανθρώπινη φυλή – έτσι δεν είναι; Όταν απειλείται, σκορπίζει. Δεν φεύγουμε απλώς μακριά από τον κίνδυνο, αλλά αυξάνουμε τις πιθανότητες να επιβιώσουμε ως είδος…Τις νύχτες ακούω τις γάτες. Ελπιδοφόρος ήχος.»

Θα συμφωνήσω όμως με την τρελή που λέει ότι οι χρονολογίες είναι νταήδες που μας καταδυναστεύουν, είναι ξερόλες! Ναι, ρε θα θυμάμαι εγώ το 1492 και ούτω καθεξής, όταν δε θυμάμαι τι έφαγα το μεσημέρι! Πάτε καλά;

Αυτή τη σκηνή του ναυαγίου την είδα πάνω από 20 φορές. Μπορεί μια καταστροφή να συμβαίνει για να γεννηθεί τέχνη;«..πόσο σπάνια βρίσκουν τα αισθήματα ανταπόκριση από το αντικείμενο που θεωρούν ότι τους αξίζει; Και πόσο μάταια είναι τα σινιάλα που κάνουμε; Πόσο σκοτεινός είναι ο ουρανός και πόσο μεγάλα τα κύματα; Είμαστε όλοι χαμένοι στη θάλασσα, παραδέρνοντας μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης και κάνοντας σινιάλο σε κάτι που μπορεί να μην έρθει ποτέ να μας σώσει. Η καταστροφή έγινε τέχνη, αλλά η διαδικασία αυτή δεν περιστέλλει, αντίθετα απελευθερώνει, διευρύνει κι εξηγεί. Η καταστροφή έγινε τέχνη, αυτός είναι τελικά και ο λόγος ύπαρξης της.»

Πόσο κοστίζουν οι πρόσφυγες; Να ένας λόγος που δεν αξίζει να σωθούμε..

Αν ο παράδεισος είναι τα όνειρα σου που γίνονται πραγματικότητα θα βαριόσουν;

‘Μόλις έρθουμε σε αυτόν τον κόσμο, λέει ο Φλομπέρ, αρχίζουμε να ξεφτίζουμε’..και αν υποθέσουμε ότι έχει δίκιο, τι μπορούμε να κάνουμε μέχρι να εξαφανιστεί και το τελευταίο ξέφτι..πολλά, φίλοι μου, πολλά.