Λιάνα Τσιρίδου-Μην τη φοβάσαι τη νύχτα, σύμμαχος είναι» εκδόσεις Άπαρσις

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Στην αρχή της ανάγνωσης κολλούσα χρωματιστούς σελιδοδείκτες για να ξεχωρίσω τα πιο δυνατά διηγήματα της και να επανέρθω να τα ξαναδιαβάσω. Στα μισά του βιβλίου σταμάτησα γιατί ήμουν σίγουρη πως θα γέμιζα όλο το βιβλίο των μικρών διηγημάτων της Λιάνας Τσιρίδου με χρώματα. Το εν λόγω βιβλίο είναι το έκτο της έργο και περιέχει μικρά διηγήματα άλλα μισής σελίδας και άλλα μεγαλύτερα. Όμως, όλα της τα κομμάτια, ψυχής θα τα ονομάτιζα, κρύβουν μέσα τους σωρεία συναισθημάτων. Μιλούν για την αγάπη, την οδύνη, τη μοναξιά, τη συμφιλίωση. Αυτογνωσίας τα περισσότερα, κάνουν βουτιά στα εσώψυχα μας αλλά και της κοινωνίας, της οποίας είμαστε μέλη. Σκαλίζει την ψυχή, βγάζει μια ευαίσθητη ποίηση προς τα έξω και γνωρίζει πολύ καλά να διώχνει τα περιττά. Γνωρίζει πολύ καλά τη μικρή φόρμα και δεν πλατειάζει με ανώφελες και ανούσιες λέξεις για να δείξει τον όποιο γλωσσικό πλούτο, που ούτως ή άλλως εμφανώς κατέχει. Είναι φιλόλογος και επί σειρά ετών συγγραφέας, άρα, σαφώς δικαιολογούνται τα προαναφερόμενα.

Με τη γραφή της ανοίγει χαραμάδες στο φως, όπου κρίνει πως οι αναγνώστες τις χρειάζονται. Άλλοτε στο πρώτο ενικό πρόσωπο, με μεγαλύτερη αμεσότητα κι άλλοτε στο τρίτο, μας οδηγεί στην ευεργετική νύχτα που ξέρει να γιατρεύει από τις γρατσουνιές, από τα αγχωμένα βήματα στη βουή της πόλης, τις αδιάφορες κουβέντες, τη σκοτούρα της άδειας τσέπης μας και τα χαράγματα της ψυχής που άφησαν ως αποτύπωμα οι άλλοι πάνω μας.

Εκατόν οχτώ ιστορίες, ανθρώπινες και καυστικές, ερωτικές, στοργικές αλλά και ιστορίες του λοκ ντάουν, που τόσα μας στέρησε και συνεχίζει να μας στερεί. Το βιβλίο χωρίζεται, εκτός από τις ιστορίες που προανέφερα, σε μικρές σαββατιάτικες ιστορίες και στις ιστορίες μιας χρονιάς. Μια για κάθε μήνα. Θα μπορούσα να ξεχωρίσω του Σεπτεμβρίου και του Ιουλίου ως βαθιά συγκινητικές, χωρίς να θέλω να προκαταβάλω τους αναγνώστες. Μιλούν για τον θάνατο που όλοι μας έχουμε ζήσει σε οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον. Δυνατά διηγήματα αλλά γραμμένα με λεπτότητα και ανθρώπινα.

Ιδιαίτερα, επίσης, είναι το «Με αυστηρό χρονοδιάγραμμα» και «Οι δυο τους». Aπό τις ιστορίες του λοκ ντάουν ξεχώρισα τις: «Συντροφιά με την Αλίκη», «Μέλπω» και «Όνειρα από πέτρα » και από τις Σαββατιάτικες ιστορίες τις: «Είσαι ακόμη εδώ», «Φθαρμένα παπούτσια», «Παρελθόν».

Στο υπέροχο αυτό βιβλίο, με τη δύναμη των νοημάτων, των λέξεων, των μηνυμάτων, η συγγραφέας καταθέτει την ψυχή της, καταγράφοντας στον λογοτεχνικό κόσμο μια ιδιαίτερη γραφή.

Αυτές οι μικρές χαραμάδες στο φως….

«Θα είσαι πάντα η σελήνη μου, της είχα πει κάποτε. Θα μένω ξάγρυπνη κάθε πανσέληνο να σε ξαναζώ, του είχε πει κάποιαν άλλη φορά εκείνη. Τότε τους φώτιζε ο έρωτας σαν λαμπερό φεγγάρι…»

Καλοτάξιδο να είναι Λιάνα Τσιρίδου κι ας βρει ο κάθε αναγνώστης εκείνο που θα του θεραπεύσει η νύχτα την ψυχή.