Γιατί ο άγιος Φανούριος θέλει πίτες στη γιορτή του, ενώ οι άλλοι Άγιοι δεν ζητούν κάτι παρόμοιο; Αν γινόταν έτσι, θα τρώγαμε γλυκά κάθε μέρα. Τι καλά που θα ήταν!
Έτσι σκεπτόταν ο Δημήτρης, που είχε χορτάσει φανουρόπιτες το απόγευμα εκείνο, στο μοναστήρι του αγίου Γιάννη του Μακρινού, στις 27 Αυγούστου. Ο κήπος του μοναστηριού μοσχοβολούσε αγιοσύνη, οι πίτες με τα κεράκια αναμμένα πάνω στα τραπέζια κι ο παπάς να ευλογεί… Οι κυρίες γύρω γύρω, οι «πιτοφανουροπαρασκευάστριες» να σε παρακαλούνε να φας από τη δική τους πίτα που ήταν πεντανόστιμη και να γλείφεις τα δάχτυλά σου, αλλά να χαϊδεύεις και την κοιλιά σου που είχε τουμπανιάσει από το πολύ φαΐ.
Παράλληλα, άκουγαν κουβέντες, ιστορίες για τα μαρτύρια που πέρασε ο Άγιος για την αγάπη του Χριστού κι ένα σωρό άλλα. Όπως, ας πούμε, ότι ο Άγιος ό,τι έχεις χαμένο, σε βοηθά να το ξαναβρείς.
Ο Δημητράκης είχε χάσει την μπάλα του, αλλά εκείνο το απόγευμα ήταν τόσο ευχαριστημένος, που ξέχασε να το ζητήσει. Δεν πειράζει, μια άλλη φορά. Ο Άγιος είναι πάντα εκεί, να ακούει τις παρακλήσεις των παιδιών και να τους δίνει χαρά…

Ένα βιβλίο αφιερωμένο στη δύναμη της πίστης που χρωματίζει τη ζωή μας και μας βοηθά να ξαναβρούμε το ιερό και το πολύτιμο που αναζητούμε.