…«Η Κηδεία του Σαρπηδόνος»…

Μετά την ένδοξη μάχη, ο ένδοξος θάνατος

και μετά, η λαμπρή κηδεία από τον παντοδύναμο πατέρα

αντάξια ενός τέτοιου γιου.

Ο Σαρπηδών σκοτωμένος από το χέρι του Πατρόκλου

η οδύνη του Δία, που άφησε να χαθεί ο γιος του ο αγαπημένος

και η απόφασή του να τον τιμήσει πεθαμένον…

Ο Φοίβος που του πλένει τα μέλη στο ποτάμι

κι έπειτα τον ντύνει με φορέματα βασιλικά

για να λάμψει η ομορφιά του.

Στα είκοσι πέντε με είκοσι έξι του, ο ήρωας,

ωραίο πρόσωπο, μαύρα μαλλιά και όμορφα μέλη

μοιάζει με αρματηλάτη που κέρδισε βραβείο σε αγώνα, με ταχυτάτους ίππους.

Τα αδέρφια, ο Ύπνος και ο Θάνατος, τον σηκώνουνε και τον πηγαίνουν

στο πατρικό βασιλικό παλάτι στη Λυκία

και τον αποθέτουν εκεί, για να ακολουθήσει η ταφή και ο θρήνος…

Ένδοξος θάνατος, τιμή και δόξα, σε όσους έπεσαν για την πατρίδα…

Τους άλλους σκέφτομαι, τόσους άλλους

που ούτε τάφο βρήκανε ποτέ, ούτε τους έγινε κηδεία.

Κι όμως, από τον ίδιο Πατέρα, και μάνα και Θεό

για την πατρίδα και αυτοί, κι όμως,

άκλαυτοι κι ανώνυμοι…