Έχουν χαρακτηριστεί από εκτελεστές μιας παρτιτούρας έως αδέξιες μέλισσες και από όχημα του συγγραφέα έως… προδότες [traduttore, traditore]. Είναι γεγονός, βέβαια, ότι οι μεταφορές αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του λόγου και αναφέρονται σε όλα τα επίπεδα του καθημερινού βίου, πλην όμως, η κατάχρηση που γίνεται με τους μεταφραστές (κυρίως της λογοτεχνικής μετάφρασης) και το έργο τους πραγματικά εκπλήσσει. Αποδίδω όλες αυτές τις μεταφορικές προσεγγίσεις στο επάγγελμα του μεταφραστή σε μια δειλή προσπάθεια να δοθεί κύρος στη δουλειά του, σε μια ντροπαλή απόπειρα καταξίωσης του ρόλου του ώστε να μπορέσει να σταθεί με αξιοπρέπεια δίπλα στην ιστορικά αναγνωρισμένη φιγούρα του συγγραφέα. Και όλα αυτά γιατί μας καταβάλλει, όπως υποστηρίζει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, η αίσθηση της ιστορίας που έχουμε. Σήμερα ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τις περιστάσεις που γέννησαν ένα κείμενο. Θα έρθει όμως μια μέρα που οι άνθρωποι δεν θα νοιάζονται για το τι γέννησε την ομορφιά, δεν θα νοιάζονται καν για τα ονόματα και τα βιογραφικά στοιχεία των ποιητών, θα νοιάζονται για την ίδια την ομορφιά· τότε θα έχουμε μεταφράσεις όχι μόνο τόσο καλές (ήδη τις έχουμε) αλλά και διάσημες, όπως ο Όμηρος του Chapman, ο Rabelais του Urquhart, η Οδύσσεια του Pope. Πιστεύω ότι αυτό είναι μια κορυφαία στιγμή που πρέπει να επιθυμήσουμε με αμετακίνητη προσήλωση.

Η (α)πειθαρχία των λέξεων έχει ως κύριους άξονες τη λογοτεχνική μετάφραση και την ισπανόφωνη λογοτεχνία και φιλοδοξεί να δώσει το στίγμα του σύγχρονου μεταφραστή λογοτεχνίας (τη διαδικασία εκπαίδευσής του, τις σχέσεις του με άλλους εμπλεκόμενους στο μεταφραστικό γίγνεσθαι, τη θέση του έργου του στην εκδοτική βιομηχανία) από την οπτική γωνία του μεταφραστή, του καθηγητή λογοτεχνίας και μετάφρασης και του μεταφρασεολόγου.