Η προβληματική που αναπτύσσεται στην εποχή μας σχετικά με την ιστορία, φαίνεται να αμφισβητεί την ιδέα ότι το παρελθόν αποτελεί μια πραγματικότητα τετελεσμένη και να εφεσιβάλλει την άποψη που πιστεύει ότι η επίσημα καταγραμμένη ιστορία ήταν ο μοναδικός δρόμος τον οποίο μπορούσαν να πάρουν τα πράγματα και ότι οι άλλες δυνατότητες, οι ενδεχόμενες εκβάσεις, έχουν αποκλεισθεί διά παντός. Κλονίζοντας τις βεβαιότητες του ορθολογισμού για την ιστορία, η προβληματική αυτή βάζει το ερώτημα, αν οι αποκλεισμένες δυνατότητες δεν έχουν εκλείψει αλλά κυοφορούνται στο σώμα του παρόντος σαν εστίες οδυνηρής μνήμης που διαποτίζουν την ψυχή των ομάδων «χωρίς φωνή», για να διοχετεύσουν από άλλους δρόμους το όραμα της υπέρβασης, βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου ως ιστορικού όντος.
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο της υπέρβασης, στο σημείο που ξεκινά από μιαν αφήγηση για να προδιαθέσει σε μιαν άλλη, εκεί όπου οι ανθρώπινοι πόθοι μεταμορφώνονται σε ιστορικές πράξεις και όπου το ιστόρημα προσεγγίζει το μυθιστόρημα, κινείται το βιβλίο «Η καλύβα», του Λουκά Χονδρού. Σε συνέχεια με το προηγούμενο βιβλίο του, με τίτλο «Μέχρι το τρένο» και στην ίδια με εκείνο ατμόσφαιρα, όπου η σκληρή αμεσότητα συνδέεται με το άλγος της μνήμης, ο συγγραφέας αναφέρεται στα χρόνια της Αντίστασης και του Εμφύλιου Σπαραγμού. Προχωρεί, όμως, πέρα από εκείνο. Με ύφος ασθματικό, με πνιγμένες προσμονές σαν μέσα από θαμπό φεγγίτη, μας εισάγει στο απροσδιόριστο πεδίο όπου ο άνθρωπος βρίσκεται μέσα στα γεγονότα, όπου τα ξεδιπλώνει και τα αναδομεί, ως ιστορική πράξη, βάζοντας στοίχημα την ίδια τη ζωή του. Προχωρεί στο πεδίο όπου η βιωματική εξιστόρηση μετουσιώνεται σε περιόδευση της ανθρώπινης συνθήκης.