« ΕΠΤΑ μεγάλας ἐπαναστάσεις ἀριθμεῖ ὁ ἑλληνισμὸς κατὰ τὸ μεσολαβοῦν ἀπὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τῆς ἀναγεννήσεως τοῦ 1821 τετρααιώνιον διάστημα. Ἐπισημοτέρα ὅμως πασῶν τῶν ἄλλων ὑπῆρξεν ἡ περὶ τὰ τέλη τῆς ΙΖ΄ ἑκατονταετηρίδος ὑπὸ τῶν Ἑνετῶν μὲν ὑποκινηθεῖσα, ἀλλὰ διὰ τῆς στιβαρᾶς χειρὸς τῶν τέως ἀμεριμνούντων ἀρματωλῶν αἰσίως διεξαχθεῖσα.
Ἡ στιγμιαία ἐκείνη ἀναγέννησις τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς, διὰ τῆς αἰσχρᾶς τῶν Ἑνετῶν προδοσίας, ἐπνίγη μεν ἐντὸς ποταμῶν αἱμάτων, ἀλλ’ εἰς τὸν Ἑλληνισμὸν λαμπροτέραν προσεκτήσατο αἴγλην. Ὁ ἀρματωλὸς δὲν ἦτο πλέον μίσθιος χωροφύλαξ τοῦ κατακτητοῦ, οἱ δὲ ἐκπατρισθέντες Ἕλληνες ἐγνωστοποίησαν εἰς τὴν Εὐρώπην, ὅτι δὲν ἀπέθανεν ἡ Ἑλλάς. Οἱ περιηγηταὶ δὲν ἐθαύμαζον πλέον τὰ ὑπὸ ἐκφυλισθέντων δούλων πατούμενα ἱερὰ τῆς ἀρχαιότητος μνημεῖα, ἀλλ’ ἔκπληκτοι παρετήρουν διηνεκῆ καθ’ ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα ἐπαναστατικὸν ὀργασμόν...»