Τον Δεκέμβρη του 2021 συμπληρώνονται τριάντα πέντε χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι. Παρόλο, ότι δεν πρόλαβε να σκηνοθετήσει παρά επτά ταινίες και 2 φιλμ μικρού μήκους, η αγάπη του για την ζωή, η βαθιά του θρησκευτικότητα, η προσήλωσή του σε απόλυτα μεγέθη όπως η τέχνη ή ο Θεός, για τον Ταρκόφσκι αυτά τα δύο κάποιες φορές συμπίπτουν, τον καθιέρωσαν στις συνειδήσεις του κινηματογραφόφιλου κοινού σαν μεγάλο δημιουργό. Πολλοί έχουν μιλήσει για την ποιητικότητα της εικόνας του. Η αμεσότητα της επικοινωνίας της εικόνας αυτής με τον θεατή χωρίς εγκεφαλικές διαμεσολαβήσεις, ώθησαν κάποιους Ευρωπαίους να θεωρήσουν, ότι η μέθοδός του είναι επηρεασμένη από την φιλοσοφία του Πλωτίνου, ενώ η ιδιαίτερη σχέση του με την τριπλή διάσταση (παρόν, παρελθόν, μέλλον) του χρόνου καθώς και η αναβίωση της ανάμνησης μέσω της κινηματογραφικής μνήμης, που κατά την έκφρασή του σμιλεύει τον χρόνο (βλ. και ομώνυμο βιβλίο του), μας θυμίζει τις σκέψεις του Ιερού Αυγουστίνου σχετικά με τον χρόνο ως εσωτερικό βίωμα. Έτσι αθέλητα στον χαρακτηρισμό ποιητής που του αποδόθηκε παλιότερα θεωρήσαμε αναγκαίο να προσθέσουμε εκείνον του μεταφυσικού της έβδομης τέχνης.