Η κυρία Βαρδάκη είναι μια εξαιρετική συγγραφέας και για ακόμη μια φορά κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία και προσμονή για το τι θα ακολουθήσει...

Ένα αναπάντεχο τέλος και μια φοβερή τροπή εξελίξεων....

Άραγε να έχουμε όλοι έναν μέντορα;;

Η Ειρήνη Καρρά είναι ανερχόμενη δημοσιογράφος με κοφτερή πένα και λαμπρό μέλλον. Στην εφημερίδα όπου εργάζεται προσλαμβάνεται ως αρχισυντάκτης ο Κλέων Κυριαζής και η χημεία μεταξύ τους θα είναι εκρηκτική. Εκείνος την καθοδηγεί στα βήματά της στην αρθρογραφία, εκείνη τον ακολουθεί πιστά και εμπνέεται από αυτόν. Δεν μπορεί όμως να είναι όλα ρόδινα, γι’ αυτό αρχίζει και η κάθοδος. Φταίει ο μέντορας ή ο μαθητευόμενος; Δύο χρόνια μετά, η Ειρήνη εξαφανίζεται και η αστυνομία υποπτεύεται δολοφονία. Είναι όμως έτσι ή η αλήθεια κρύβεται κάπου αλλού;

Το νέο μυθιστόρημα της Ειρήνης Βαρδάκη είναι ένα παιχνίδι ρουλέτας που κινείται στο κόκκινο και το μαύρο χρώμα, με ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι που ζει παθιασμένα την έλξη ανάμεσά τους, με τη σχέση τους αλλά και την καριέρα τους να αγγίζουν την κορυφή και να καταποντίζονται εναλλάξ. Γύρω τους συνάδελφοι και μέλη της οικογένειας, όπως η Λάουρα Ζώτου (ειδική στις «σιελώδεις κοσμικότητες»), η χωρισμένη Κλαίρη και η ναρκομανής Αθανασία Καρρά, παίζουν τον δικό τους ρόλο στην ιστορία, αφήνοντας όμως άπλετο χώρο στην Ειρήνη και τον Κλέωνα να ξεδιπλώσουν όλα τα ψυχολογικά τους αδιέξοδα, τις στιγμές χαράς κι ευτυχίας, τη μοναξιά, με τον κλοιό να σφίγγει ανεπαίσθητα γύρω τους και με τη μυστηριώδη εξαφάνιση εκείνης να ρίχνει τον δημοσιογράφο σ’ έναν συναισθηματικό βάραθρο.

Η Ειρήνη Καρρά, το Κόκκινο χρώμα, προσλήφθηκε στην εφημερίδα «Αλήθεια» κι από την αρχή έπρεπε να αποδείξει ότι μπήκε με την αξία της και πως δεν έχει μέσον γι’ αυτήν τη θέση. Είναι ήδη σε σχέση με τον Πέτρο πέντε χρόνια και η συμπεριφορά της είναι αυθόρμητη και παρεξηγήσιμη. Ο Κλέων είναι ο μέντορας που θα αλλάξει τη ζωή της: «Ο Κυριαζής για μένα έγινε όρκος που τον έδινα κάθε μέρα και τον πατούσα κάθε νύχτα. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της αδυναμίας, τότε τι είναι» (σελ.157); Η δική της οπτική για τον χαρακτήρα της είναι άκρως αντίθετη από αυτήν που βλέπει και υποστηρίζει ο Κλέων: «Δεν μοιάζω με παιδί… Οι ζαβολιές τους είναι αθώες. Γλυκά και υπέροχα αθώες. Τα σφάλματα και τα αμαρτήματά τους έχουν να κάνουν με μεσημεριανούς ύπνους που δεν κατάφεραν να κλείσουν μάτι, με σπασμένες κούκλες και ξεχαρβαλωμένα ρομπότ… Μαλακά, βελουδένια, λούτρινα αμαρτήματα. Αμαρτήματα αφέσιμα» (σελ. 158). Στην άλλη κυριολεκτικά άκρη βρίσκεται ο Κλέων Κυριαζής, το Μαύρο χρώμα, που μελετάει την Ειρήνη προσεκτικά, τη βρίσκει ανώριμη και δύστροπη αλλά με ευφυή και οξυδερκή πένα. Προσπαθεί να τιθασεύσει τη χειμαρρώδη πλευρά της, γιατί έτσι ήταν κάποτε κι αυτός αλλά άλλαξε, ωρίμασε, κατάλαβε. «Είχε το χάρισμα μα όχι και τη σοφία να το διαχειριστεί… Ήθελα να τη βοηθήσω. Ήθελα να την εξελίξω και, στον βαθμό του εφικτού, να την ενηλικιώσω» (σελ. 71). Ο γάμος του με την Ελένη περνάει κρίση, γκρεμίζεται συθέμελα, όταν τελικά παραδίνεται άνευ όρων στην Ειρήνη: «Λένε, λένε και τι δεν λένε… κι όμως είναι όλοι τόσο μακριά από τη δική μας αλήθεια» (σελ. 53). Σε ποιον ανήκουν όμως αυτά τα λόγια στο άψυχο χαρτί: «Είμαι όσα έφτιαξες, είμαι όσα έζησες και όλα όσα αξίζουν για να πεθάνεις» (σελ. 411);

Η γρήγορη, σχεδόν προφορική, αφήγηση δίνεται εναλλάξ πότε από τη μεριά του Κόκκινου, πότε από αυτήν του Μαύρου και διακόπτεται από περιστατικά που έπονται ή προηγούνται της εκάστοτε χρονικής στιγμής, γυρνώντας μας είτε λίγες μέρες ή και ολόκληρους μήνες πριν την εξαφάνιση ή μετά τη δολοφονία και όχι μόνο, με τους προσδιορισμούς να δίνουν σταδιακά τη θέση τους σε ξεκάθαρα ονόματα. Νεύρο και ένταση κυριαρχούν στην αρχή και στο τέλος της πλοκής, με την ιστορία κάπου στη μέση να πλατειάζει, αδυνατίζοντας τις εξελίξεις και τον ρυθμό των ανατροπών. Ευτυχώς προς το τέλος ξαναπήρε φορά, ρίχνοντας τον αστυνόμο Δαβάκη στην ιστορία και μπλέκοντας σφιχτά και αριστοτεχνικά υποψίες, θύματα, θύτες, άλλοθι. Ο αστυνόμος ήρθε με μετάθεση από το Ρέθυμνο κι έχει τα δικά του προσωπικά προβλήματα που ίσως εμποδίζουν την αντικειμενική του ματιά στα γεγονότα. Βρήκα έξυπνο τον χειρισμό της υπόθεσης και την κλιμάκωση της πλοκής, με αποσπασματικούς διαλόγους ή σύντομες περιγραφές να παρεμβάλλονται στην αφήγηση χωρίς ξεκάθαρους ως προς το γένος επιθετικούς προσδιορισμούς, με αποτέλεσμα να αναρωτιέμαι ποιος σκότωσε ποιον και γιατί, πώς φτάσαμε ως εδώ και πώς θα εξελιχθεί η υπόθεση, όταν σχεδόν έναν χρόνο μετά την εξαφάνιση ανευρίσκεται ένα πτώμα. Οι οπτικές γωνίες είναι έξυπνες και έπαιζαν ασταμάτητα με τον μυαλό μου, αφού δε σταματούσα να αναρωτιέμαι ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα, με τη βεντάλια των υπόπτων να ανοίγει περισσότερο με κάθε κεφάλαιο, τις πράξεις τους να προσθέτουν κίνητρο και αφορμές, ποιος από αυτούς όμως έφτασε στο μοιραίο τέλος και γιατί; Οι σχέσεις όλων των χαρακτήρων ποικίλλουν και σμιλεύονται, όπως η Λάουρα και η Ειρήνη, που αλλιώς ξεκινάνε και αλλιώς καταλήγουν, ή όπως ακόμη και ο ίδιος ο Κλέων, που, παρ’ όλη την εμπειρία που πρεσβεύει πως έχει, εξακολουθεί να παίρνει μαθήματα και αγωνίζεται να κρατάει ισορροπίες μεταξύ γάμου και παράνομου δεσμού. Δυστυχώς, τα πολλά και σημαντικά τυπογραφικά λάθη με αποσυντόνιζαν κατά την πορεία της ανάγνωσης, η πένα της συγγραφέως όμως με επανέφερε σχεδόν αμέσως στην πλοκή.

«Ο μέντορας» είναι ένα διαρκές παιχνίδι συγγραφέα και αναγνώστη, μια πάλη πρωτοκαθεδρίας ανάμεσα σε έναν άντρα και σε μια γυναίκα, ένας αγώνας επιβίωσης στον σκληρό κόσμο της δημοσιογραφίας και στον ακόμη σκληρότερο κόσμο του έρωτα. Συνεχείς εναλλαγές, κρυμμένες πληροφορίες, ποικίλες οπτικές γωνίες και η μεγάλη ανατροπή του τέλους είναι μερικά μόνο από τα θετικά χαρακτηριστικά ενός μυθιστορήματος που ακροβατεί ανάμεσα στο αστυνομικό και στο ρομαντικό είδος.