Οι Σταθμοί

Δεν είμαστε παρά κάτι μικροί σταθμοί
από χώμα και νερό χτισμένοι μόνο,
πάνω στις όχθες καναλιών, που από κει
άλλες οντότητες διασχίζουνε το Χρόνο...

Σαν φωτισμένα ποταμόπλοια στη σιωπή,
μας τυφλώνουν στο τιτάνιο πέρασμα τους
και πριν κανείς προλάβει μια λέξη να πει,
μας αφήνουν στους αργούς μας τους θανάτους...

Κι αν ίσως κάποιος θαρραλέος μας αδερφός
στο νερό πέσει, διόδια να ζητήσει,
θα περάσουν από μέσα του απλώς,
δίχως να κάνουν ούτε ερώτηση ούτε κρίση.

Τότε τα σκήπτρα του ονείρου αλλάζουν χέρια,
καθώς αγγίζει η Ουτοπία τη μάνα Γη•
γέφυρες πέφτουν και, σαν είδωλα απ\' τ\' αστέρια,
νέες ακτίνες σβήνουν κάθε μας πληγή.

...Μετά στραμμένοι προς εκείνον διαρκώς,
θα ξεμακραίνουνε γι\' άλλους σταθμούς και μέρη.
Ήταν το πέρασμα, τα διόδια που αυτός
ζητούσε από πριν χωρίς να ξέρει.

Σταθμοί, κανάλια, όντα, δώστε μου κείνη τη μέθη!
να ψάξω όσο πιο βαθιά στις άχρονες ροές
αυτό το μήνυμα που ακόμη δεν εβρέθη
να υποτάξει τις χωμάτινες μας ζωές...