Ο τουρκικός εκσυγχρονισμός που έχει τις ρίζες του στην απόπειρα εκσυγχρονισμού, δηλαδή εκδυτικισμού της οθωμανικής κοινωνίας, σε μια περίοδο εκτεινόμενη από τον 18ο ως στις αρχές του 20ού αιώνα, είναι μια μάλλον παρεξηγημένη έννοια. Πολλοί αναλυτές κάνουν λόγο για μια άνωθεν εκπορευόμενη διαδικασία, με κύριους φορείς τον στρατό και την κρατική γραφειοκρατία, που βρήκε την κοινωνία αδιάφορη ή και εχθρική. Μια τέτοια αντιμετώπισή του αγνοεί ή υποβαθμίζει τις κοινωνικές δυναμικές που κατέτειναν προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η μελέτη του τουρκικού εκσυγχρονισμού από τη σκοπιά του φύλου απομακρύνει από τη θεώρησή του ως μιας άνωθεν εκπορευόμενης διαδικασίας και μετατοπίζει την οπτική μας σε ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες. Αυτός ο προβληματισμός διέπει την παρούσα μελέτη που επιχειρεί τη συνθετική προσέγγιση, από τη σκοπιά της συγκεκριμένης αναλυτικής κατηγορίας, μιας σειράς κοινωνικών μετασχηματισμών. Εξετάζει το γυναικείο κίνημα στην πρώιμη Τουρκική Δημοκρατία και τη θέση των γυναικών στο κεμαλικό εγχείρημα, την έμφυλη διάσταση της συμμετοχής στην εκπαίδευση, την αγορά εργασίας και την πολιτική, αλλά και την εξέλιξη των έμφυλων σχέσεων στην ιδιωτική σφαίρα, καθώς και τα γυναικεία κινήματα στην Τουρκία μετά τον μονοκομματισμό και τέλος την έμφυλη πλευρά της στράτευσης στο πολιτικό Ισλάμ. Τα συγκεκριμένα πεδία επικοινωνούν με άλλα, όπως η νομοθεσία, η εσωτερική μετανάστευση, οι σεξουαλικότητες, κλπ.