Μπορεί η φύση να του στέρησε από μικρή ηλικία την καλή όραση, μα με τα μάτια της ψυχής και του πνεύματος, έβλεπε πολύ καλύτερα από πολλούς συγκαιρινούς τους.

Συγγραφέας σατιρικός με δεικτική και δηκτική πένα στηλίτευε τα κακώς κείμενα της τσαρικής εποχής.

Όταν, τον Οκτώβριο του 1917 η συμφορά βρήκε την χειμαζόμενη πατρίδα του, τάχθηκε με την σωστή πλευρά της ιστορίας, υπερασπιζόμενος την νεαρή ρωσική δημοκρατία που καταλύθηκε με τη βία.

Γλίτωσε δύο φορές την εκτέλεση και κατάφερε να διαφύγει αυτοεξόριστος στο εξωτερικό. Στο Παρίσι, έγραψε αυτό το βιβλίο, στηλιτεύοντας τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων, με τρόπο πικρά χιουμοριστικό, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά την υπεροχή του πνεύματος έναντι των όπλων.

Το «Μία ντουζίνα μαχαιριές στην πλάτη της επανάστασης», είναι, ουσιαστικά, από τα πρώτα βιβλία που γράφτηκαν ως απάντηση στη νέα κυβέρνηση των Μπολσεβίκων, λίγο καιρό μετά την επικράτησή τους στον ρωσικό Εμφύλιο πόλεμο. Διαφέρει από πολλά άλλα, γιατί αντί για την πολιτική αντιπαράθεση, προτιμά τη μικρή λογοτεχνική φόρμα. Έτσι, ο συγγραφέας, μέσα από 12 διηγήματα - εικόνες, περιγράφει την κατάσταση στην αγαπημένη του πατρίδα, αναδεικνύοντας τις χαοτικές διαφορές ανάμεσα στις εξαγγελίες και την πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, ανήκει σε έναν από τους στυλοβάτες της λογοτεχνίας της πρώτης γενιάς της ρωσικής διασποράς, μίας λογοτεχνίας που συνεχίζει τις μεγάλες παραδόσεις της κλασσικής λογοτεχνίας και, συνάμα, «απαντάει» στους «υμνωδούς» της «επανάστασης των Μπολσεβίκων».

Στην έκδοση περιλαμβάνεται και η ιδιότυπη αλληλογραφία του με τον Β. Ι. Λένιν, όταν ο τελευταίος έγραψε μία «κριτική» του συγκεκριμένου βιβλίου στην κομματική εφημερίδα «Πράβντα».