Γιώργος Πολίτης-Το τελευταίο φιλί-εκδόσεις Ψυχογιός

Γράφει: η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Ο Γιώργος Σ. Πολίτης επανέρχεται μετά το «Προξενιό της Ιουλίας», με ένα νέο συναρπαστικό βιβλίο, «Το τελευταίο φιλί» από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Οι σπουδές του σε φιλοσοφία και ψυχολογία όπως και η αναφορά του αρχικά, στο σημείωμα του συγγραφέα, βοηθούν τον αναγνώστη να κατανοήσει ότι αυτό το βιβλίο δεν έχει στόχο να είναι ακόμη ένα ιστορικό βιβλίο που θα αποτυπώνει πιστά τα γεγονότα την περίοδο της Γερμανοϊταλικής κατοχή, αλλά ένα ανάγνωσμα που θα εμβαθύνει στην ψυχή των πρωταγωνιστών ώστε να τους φέρει σε μας ολοζώντανους και πραγματικούς. Και πράγματι, πετυχαίνει τον στόχο του με τρόπο απόλυτο, αφού δεν θέλουμε να αφήσουμε από τα χέρια μας αυτό το νέο του πόνημα.

Ο αναγνώστης όσο γυρνά τις σελίδες δεν ανακαλύπτει μονάχα ένα μυστήριο πίσω από κάθε πρόσωπο, αλλά και πολύ δράση. Όπως γράφει στον πρόλογο του «Ο φόβος του θανάτου σε όλες τις εποχές ανάγει τον έρωτα σε φωτεινή διέξοδο ή και λύση, αθωώνοντας έναν ολόκληρο τρόπο ζωής», κι αυτό θα το βρείτε σε όλο το αναγνωστικό σας ταξίδι. Θετικό επίσης είναι, που οι άγνωστες λέξεις ερμηνεύονται στο κάτω μέρος της σελίδας, ώστε να μη χρειάζεται να γυρίζουμε πίσω, και να χάνουμε την αυτοσυγκέντρωσή μας.

Οι διαδρομές που εναλλάσσονται σε κάθε κεφάλαιο είναι η Αθήνα (Πατήσια-Γκύζη), η Χαλκίδα, η Κάτω Κάμπια, η Κεφαλονιά, ο Πειραιάς, και το Νοσοκομείο Ελπίς. Ενώ το χρονικό πλαίσιο απλώνεται από το 1923 μέχρι το 2001, δίνοντας βαρύτητα στο μεγαλύτερο μέρος από το 1940 μέχρι το 1943 αλλά και στο 1955 έως το 1961.

Ένα μεγάλο μυστικό, βαρύ και θλιβερό, στις πλάτες του ογδοντάχρονου Μιχάλη Δανιήλ που νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Ελπίς» το 2000, μοιράζεται με τη νεαρή νοσοκόμα την Έλενα, προκειμένου να φύγει λυτρωμένος από τη ζωή.

Μια εξομολόγηση, όπου βρίσκουν χώρο τα μεγάλα κρίματα, η Αντίσταση, οι πληρωμένοι και μη έρωτες, οι προδοσίες, οι δοσίλογοι -πώς είναι δυνατόν να απουσιάζουν αυτοί από το σκηνικό-.

Οι ήρωες όπως η Όλγα, η Μαριανή, ο Γρηγόρης, ο Αθανάσης, ο Γαβρίλης, η Μαριώ, η Μόρφω, ο Λίνος, ο Προκόπης, οι Γερμανοί αξιωματικοί, και άλλοι πολλοί, συνυπάρχουν στον ασταμάτητο μονόλογο του. Ακόμη, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια μεγάλη αδικία, ένας κατ’ εξακολούθηση βιασμός μιας κωφής γυναίκας και, έπειτα από χρόνια, κάποιοι θάνατοι που συνδέονται με αναπάντητα ερωτήματα χτίζουν μια περίπλοκη ιστορία.

Το παρελθόν, μας ακολουθεί, μας στοιχειώνει και κάποια στιγμή η Θεία Δίκη έρχεται για να μας τιμωρήσει ή να μας λυτρώσει ανάλογα με τα κρίματα που κουβαλούμε.

Μπορούσε κανείς να συγχωρέσει τον Μιχάλη Δανιήλ;

Ήταν η μοναξιά του τέλους η τιμωρία του;

Από το βιβλίο δεν λείπουν οι ερωτικές σκηνές στην Τρούμπα του Πειραιά το 1941, όπου ζει η μητέρα της Όλγας, Μαριανή, που ο βίος της δεν ήταν καθόλου ρόδινος αλλά με την τόλμη και το θράσος της κατάφερε να επιβιώσει στα χρόνια της Κατοχής.

Από πού ξεκινά τελικά η ρίζα του κακού;

Από ποια ηρωίδα ξεκινά όλη η τραγωδία; Θα το ανακαλύψει ο αναγνώστης διαβάζοντας το. Μπορώ να πω πως ο συγγραφέας, με κέρδισε ακόμη μια φορά με τη γραφή του. Αγκαλιάζει με τέχνη τόπους, χρόνους και χαρακτήρες ώστε με το μπλέξιμο αυτό, δεν αφήνει περιθώρια για ψυχολογική ανάπαυση.

Τι είδους ήταν αυτό το τελευταίο φιλί που γευτήκαμε διαβάζοντας το;

Γευτήκαμε πίκρες, τρυφερότητα, συγκίνηση, αποχαιρετισμούς, χωρισμούς, προδοσίες αλλά και φιλοσοφικές εξάρσεις από όλα τα στόματα. Από αυτά του περιθωρίου, της καλής κοινωνίας, των κατακτητών, των γυναικών του αγοραίου έρωτα που η κάθε μια έχει την ιστορία της.

Τελικά λυτρώθηκε ο ογδοντάχρονος Μιχάλης Δανιήλ με τον θάνατο του; Την απάντηση θα την δώσει ο κάθε αναγνώστης μετά την ανάγνωση του βιβλίου.

Καλοτάξιδο να είναι Γιώργο Πολίτη, το νέο σας πόνημα!

«Οι δυστυχίες ενώνουν τους ανθρώπους σε αγώνες κοινούς. Οι ευτυχίες τους χωρίζουν, αφήνουν καθέναν στην προσωπική του βολή. Οι δυστυχίες, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, έχουν το θετικό πρόσημο στη ζωή. Αυτές ωθούν τον άνθρωπο να δράσει, μήπως ξεκολλήσει από το τέλμα, τη μιζέρια, τους πόνους του»

«Τα σύνορα είναι για τους ανθρώπους που έχουν θωριά κοντή. Για τους ξύπνιους, ο κόσμος είναι ένας και μοναδικός, χωρίς φράχτες, που τον μοιράζεται ό,τι περπατάει, ό,τι φυτρώνει κι ό,τι ανασαίνει με ίσα δικαιώματα»

Αν ήταν να πεθάνω στον δικό μου πόλεμο, με χαρά θα πέθαινα. Με χαρά μεγάλη, Κακό που φωλιάζει βολεμένο στα συκώτια μέσα, καλό δεν πρόκειται να φέρει. Βελονιά που κεντάει τη σκέψη δεν καρπίζει νόστιμο καρπό…