Σύμφωνα με την κατηγορηματική θέση του Καντ, για την ουσιαστική πραγμάτευση της Λογικής και ιδίως της Στοιχειολογίας δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από τη θεωρία των τριών κύριων λειτουργιών του νοείν: των εννοιών, των κρίσεων και των συλλογισμών.
Η Λογική πρέπει να θεωρείται ως μια ιδιαίτερη, αυθυπόστατη και αυτοτελής επιστήμη, και επομένως από τη γένεσή της και την αρχική της διαμόρφωση από τον Αριστοτέλη ως τις μέρες μας δεν θα μπορούσε να κερδίσει κατ’ ουσίαν τίποτε ως προς την επιστημονική της θεμελίωση. Ωστόσο, ότι η επιστήμη αυτή έχει πράγματι ωφεληθεί· ότι, χωρίς να έχει γίνει ούτε πλουσιότερη, ούτε πιο στέρεα ως προς το περιεχόμενο, ούτε περισσότερο θεμελιωμένη, έχει καθαρθεί αφενός από όλα τα ετερογενή στοιχεία και αφετέρου από τα τόσα άχρηστα λεπτολογήματα και απλά διαλεκτικά τεχνάσματα· ότι έχει γίνει συστηματικότερη και ταυτόχρονα, με όλη της την επιστημονική μεθοδολογική αυστηρότητα, απλούστερη – για όλα τούτα αρκεί μια πρόχειρη αντιπαραβολή των παλαιών με τα νεότερα εγχειρίδια Λογικής που συντάχθηκαν σύμφωνα με τις καντιανές θεμελιώδεις αρχές, για να πεισθεί ο καθένας, αρκεί να έχει ορθή και σαφή αντίληψη για τον ιδιάζοντα χαρακτήρα και τα θεμιτά όρια της Λογικής.