Τι να πω, ξαφνιάστηκα ευχάριστα με τη πλοκή και κύρια με τη γραφή του Σπύρου Πετρουλάκη που πάντα είναι υπέροχη και στρωτή. Οι εικόνες υπέροχα ζωντανές και παραστατικότατες, γεμάτες ανατροπές. Είμαι σίγουρος ότι μας περιμένουν περισσότερα και απολαυστικότερα αναγνωστικά ταξίδια.....

Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να κλάψω με τόσα μαύρα δάκρυα σε διακοπές και... να το απολαμβάνω κιόλας! Υπέροχο ταξίδι, τόσο ενδιαφέρον κι εθιστικό που δεν είχα τη διάθεση να κάνω καμία "στάση". Απίστευτη γραφή, τέλεια πλοκή!!! Πολλά συγχαρητήρια στον αγαπημένο μας συγγραφέαπ Σπύρο Πετρουλάκη

Υπέροχο μυθιστόρημα, καταπληκτικά δωσμένη η ιστορία. Έκλαψα πολλές φορές με τα δεινά των ηρώων. Συγχαρητήρια κύριε Πετρουλάκη

Με απογοήτευσε αρκετά, σε σχέση πάντα με αυτό που πρίμενα. Μελοδραματικό σε σημείο που κούραζε, με άνιση κατανομή των γεγονότων κατά την πλοκή και το στοιχείο της υπερβολής έκδηλο σχεδόν καθ' όλη την έκταση του βιβλίου. Καποια πράγματα δεν χρειάζεται να τα υπερτονίζεις, έχουν από μόνα τους τόση δύναμη και τραγικότητα που η οποιαδήποτε υπερβολή τους στερεί αληθοφάνεια και δρα σχεδόν εκβιαστικά προς τον αναγνώστη,

Στις 8 Δεκεμβρίου 1966 στη θαλάσσια περιοχή της Φαλκονέρας στην Κρήτη βυθίστηκε εν μέσω σφοδρής θαλασσοταραχής το πλοίο «Ηράκλειον» που μόλις είχε ξεκινήσει το ταξίδι του για τον Πειραιά. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες με πάνω από 250 νεκρούς, μιας και ακόμη μέχρι σήμερα μόνο οι διασωθέντες (47) και οι σοροί (25) που ανευρέθηκαν έχουν καταμετρηθεί. Ο Σπύρος Πετρουλάκης, στο νέο του μυθιστόρημα, ασχολείται με αυτήν την τραγική ιστορία.

Το 2012 η Άρτεμις Πανοπούλου εγκατέλειψε την Αγγλία κι εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά της, την Αθήνα. Είναι πολύ δεμένη με τη γιαγιά της, τη «γιαγιά γλυκούλα» όπως τη λέει, μια γυναίκα εσωστρεφή, εγκλωβισμένη στον κόσμο της, και η σχέση τους δίνεται με τρυφερότητα και χιούμορ. Η Άρτεμις αγωνίζεται να ξεκλειδώσει την πόρτα του παρελθόντος της ηλικιωμένης γυναίκας κι όταν τα καταφέρνει διαπιστώνει πως υπάρχει μια αλήθεια που καλό θα ήταν να παραμείνει κρυμμένη. Πίσω στα Κύθηρα του 1966, η Ειρήνη και ο Πέτρος Κασιμάτης ζουν τον απόλυτο έρωτα: «-Αν μπορούσα, θα έκανα άρωμα τη μυρωδιά σου. Θα την έκλεινα σε ένα μπουκαλάκι για να την κουβαλάω πάντα μαζί μου» (σελ. 35), λέει χαρακτηριστικά η Ειρήνη. Ασχολούνται με την οινοποιία με μεγάλη επιτυχία και για χόμπι έχουν τη δημιουργία αρωμάτων. Οι συναρπαστικές λεπτομέρειες της δημιουργίας κρασιού και αρωματικών εσάνς δίνονται με προσοχή και τεκμηριωμένα. Αιθέρια έλαια, απόσταξη, ευωδιές, παραφίνη δημιουργούν ένα μεθυστικό σύμπαν, ώσπου μια επαγγελματική πρόταση θα αναγκάσει το ζευγάρι να ταξιδέψει ως την Κρήτη.

Ο Σπύρος Πετρουλάκης, που είχε βιώσει σε μικρή ηλικία τον απόηχο του τραγικού ναυαγίου στην καθημερινότητα των Χανίων, έψαξε και μελέτησε εξονυχιστικά μαρτυρίες, πηγές και εφημερίδες και κατάφερε να αναπαραστήσει με ζωντάνια και αντικειμενικότητα τις τελευταίες στιγμές του «Ηράκλειον». Το αμπάρι με το επικίνδυνα παρκαρισμένο φορτηγό, οι ακαταχώρητοι επιβάτες, η ολιγωρία και αδιαφορία του καπετάνιου, η βιασύνη να φύγει το καράβι στην ώρα του για να μην γκρινιάζουν στον Πειραιά και πολλά άλλα συμμετέχουν σε ένα ταξίδι που θα σημαδέψει για πάντα τη ζωή των ηρώων του βιβλίου. Οι αιτιάσεις εμφανίζονται από την αρχή σχεδόν: «Αυτό το καράβι ταξιδεύει με όλους τους καιρούς, έλεγαν οι πάντες, γιατί έτσι ήταν. Ωστόσο, αυτό δεν συνέβαινε επειδή το καράβι ήταν αξιοόπλοο αλλά διότι ο ανταγωνισμός των εταιρειών δεν άφηνε περιθώρια για διαφορετικές τακτικές» (σελ. 85). Χάρη στον τρόπο γραφής μπήκα στα βρώμικα αμπάρια, εστίασα στα τεχνικά προβλήματα και στα πασαλείμματα που αποκαλούσαν επισκευές και διορθώσεις, γνώρισα τους επιβάτες που θα έφευγαν για το ανεπίστρεπτο ταξίδι, με μια ανατριχίλα να με συνοδεύει σε κάθε σελίδα. Βιασύνες, πλαστογραφημένα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας, απαρτίζουν ένα προδικασμένο αποτέλεσμα που στοίχισε πολλές ανθρώπινες ψυχές. Φυσικά και ξεδιπλώνονται προσωπικές ιστορίες αυτοθυσίας και αγάπης την ώρα του ναυαγίου, φυσικά υπάρχουν ωμές περιγραφές θανάτων και τραυματισμών, όμως σύντομα διαπιστώνουμε πως η τραγωδία δεν έλαβε χώρα μόνο εκείνο το βράδυ αλλά και αργότερα, στις ζωές των επιζώντων.

Με αφορμή αυτήν τη σκέψη, η ιστορία της Ειρήνης πλέκεται αξιοθαύμαστα με τη δικτατορία του 1967 και κλιμακώνεται με απρόσμενο τρόπο και αναπάντεχες περιπλοκές. Η Άρτεμις του σήμερα και η Ειρήνη του τότε θα μπλέξουν τις ιστορίες τους και θα δημιουργήσουν μια δυνατή ιστορία γεμάτη μυστικά, λάθη και ενοχές. Έβλεπα την αγωνία της Άρτεμης να φτάσει στην αλήθεια που αφορά την καταγωγή της γιαγιάς της και ταξίδευα πότε στο τότε και πότε στο τώρα, γεμάτος αγωνία για το πώς θα ολοκληρωθεί μια ιστορία εμποτισμένη με βιασμό και φόνο, πώς και αν θα δεθεί αυτή με την Άρτεμη ή την Ειρήνη και πώς θα δοθεί ένα τέλος λυτρωτικό για ενόχους και αθώους. Για τον λόγο αυτόν δε γράφω πολλά για τους χαρακτήρες που κινούνται γύρω από τις δύο αυτές γυναίκες (ανάμεσά τους ένας αξιωματικός του ναυτικού που δίνεται αρχικά με γκρίζες γραμμές κι όσο προχωράμε στο κείμενο τόσο σκουραίνει το φως γύρω του), χαρακτήρες που παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους ή κρύβουν πολύτιμες αποδείξεις ή εμποδίζουν την αλήθεια να έρθει στο φως ή αφαιρούν ανθρώπινες ζωές ή παρατάσσονται με το καθεστώς της Δικτατορίας του 1967, όλοι τους συμμέτοχοι σε ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων και ανατροπών. Ίσως η ιστορία από κάποιο σημείο και μετά να φαίνεται υπερβολική, ίσως κάποιες πράξεις να μη φαίνονται δικαιολογημένες αν τις δει κανείς ρεαλιστικά, πάντως συνολικά το κείμενο ούτε με ξένισε ούτε με απώθησε.

Η γραφή και το στυλ είναι το οικείο, αγαπημένο ύφος που συναντώ κάθε φορά και πιο βελτιωμένο στα μυθιστορήματα του συγγραφέα. Οι περιγραφές της θάλασσας είναι ολοζώντανες και με συναρπαστικές λεπτομέρειες ενώ η μελετημένη ορολογία δίνει ρεαλισμό στα γεγονότα. Γυναίκα είναι η θάλασσα και οι περιγραφές την αναπαριστούν ακριβοδίκαια, θέλει ξεκάθαρα σεβασμό και φροντίδα, όχι γητειές ούτε ψεύτικες προκλήσεις. Από κει και πέρα, κομψές παρομοιώσεις και άλλα καλολολογικά στοιχεία ομορφαίνουν το κείμενο: «Μια λεπτή κλωστή που κρατούσε την καρδιά της στη θέση της αιωρούνταν ανάμεσα στις λεπίδες ενός αόρατου και καλοακονισμένου ψαλιδιού» (σελ. 60). Και: «Οι ώρες, βουτηγμένες στο γλεντοκόπι, γλιστρούσαν γοργά στου χρόνου το λαήνι» (σελ. 88). Σε κάποια σημεία, παρατηρήσεις όπως ότι «δεν ξαναϊδωθήκαν έκτοτε» ή «οδηγήθηκαν στον θάνατο» επιβαρύνουν το συναισθηματικό φορτίο του κειμένου, ειδικά τη μοιραία νύχτα του ναυαγίου, ο σεβασμός όμως απέναντι στους νεκρούς της τραγωδίας είναι διάχυτος, μιας και το κείμενο δεν εμπλουτίστηκε με υπερβολικές περιγραφές ούτε εκβίασε το δάκρυ από τις τύχες των θυμάτων, αντίθετα, βασίστηκε στη νύχτα του Δεκεμβρίου του 1966 για να στήσει μια αξιοπρόσεκτη ιστορία γεμάτη αληθινούς χαρακτήρες, αποφάσεις και πρωτοβουλίες που επιφέρουν λάθη και κοστίζουν και για να τονίσει τη δύναμη της αγάπης, την ανάγκη της συγχώρεσης και την αυτοθυσία των ανθρώπων μπροστά στο άδικο και στο κακό.

«Το ναυάγιο» είναι μια σκληρή μα και τρυφερή ιστορία, με μια πλοκή που κλιμακώνεται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο ενώ με τη χρήση του πρωθύστερου εμπλουτίζεται με ιστορίες και πορείες ζωής που θα αναμετρηθούν με το σήμερα. Αγάπη και πόνος, χαρά και προσμονή, ελπίδες και όνειρα πλαισιώνουν ένα μυθιστόρημα που στηρίζεται σε μια ναυτική τραγωδία για να ξετυλίξει μια ιστορία επικίνδυνων αναμετρήσεων και για να αναζητήσει μέσα από ρεαλιστικές εξελίξεις την αλήθεια και τη δικαίωση.

ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Κάθε φορά ο κύριος Πετρουλάκης κάνει τη μεγάλη έκπληξη και καταπιάνεται με ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Πρέπει να παραδεχτούμε πως το κάνει πάντα με μεγάλη επιτυχία, και κάθε φορά είναι και καλύτερος. Αυτό το ναυάγιο, ο «ελληνικός Τιτανικός», ακόμα και τώρα, 56 ολόκληρα χρόνια μετά, συνεχίζει να μας συγκλονίζει. Ένα μεγαθήριο των ακτοπλοϊκών γραμμών που έμελε να γίνει ίσως και για πάνω από 250 ζωές ο υγρός τάφος τους. Δεν ήσαν ούτε 50 τα άτομα που περισυλλέγησαν ζωντανοί. Καμία γυναίκα κι ούτε ένα παιδί ανάμεσά τους. Ο συγγραφέας με την έντονη και ρεαλιστική γραφή του καταφέρνει πολύ καλά να αναπαραστήσει όλο αυτό το δραματικό γεγονός. Διαβάζοντας το, νιώθουμε ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι. Πολύ έξυπνα μας μεταφέρει μια από το παρελθόν στο σήμερα, και από αυτό το χρονικό σημείο και πάλι στο παρελθόν. Έτσι λειαίνει τις εντάσεις και τη φρίκη του γεγονότος αυτού. Μας γεμίζει με απίστευτες εικόνες και ήχους. Έκανε μια πολύ καλή έρευνα του γεγονότος και πλέκοντας μαζί την μυθοπλασία εκτοξεύει τα συναισθήματα και την αδρεναλίνη του αναγνώστη στα ύψη. Βιώνουμε πολλά πράγματα μαζί, όπως φρίκη, θλίψη, οργή, πόνο. Σίγουρα και μεγάλη αγανάχτηση ως προς τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, οι οποίοι αναφέρονται μέσα στο βιβλίο. Με τη μυθοπλασία του ο κύριος Πετρουλάκης μας δίνει μια πολύ γλαφυρή εικόνα για το τι γίνεται στις ζωές αυτών που επέζησαν από αυτό το ναυάγιο. Τελικά είναι όντως αυτοί οι τυχεροί που προσπαθούν να ξεπεράσουν αυτή την τραγωδία και να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως όπως, έστω κι αν αυτή είναι τσακισμένη και μισή; Που παραμένει ένα μέρος τους ακόμα στα ανοιχτά της Φαλκονέρα και το βιώνουν σχεδόν κάθε νύχτα στον ύπνο τους για πολλά χρόνια ή ακόμα για όλη τους τη ζωή; Πόσο άνιση είναι η σύγκριση της ζωής τους πριν το ναυάγιο και μετά, όταν όλα έχουν ανατραπεί και μερικοί δυστυχώς έχουν βουτηχτεί μέσα στην κόλαση; Ή μήπως πιο τυχεροί είναι αυτοί που τους έχει καταπιεί η μαύρη θάλασσα και το έρεβος κι έχουν γλιτώσει από τη μισή ζωή που θα προσπαθούσαν να ζήσουν ανάμεσα σε εφιάλτες, σκοτάδια και δαίμονες; Θα με ρωτούσατε: «μα υπάρχουν μόνο δύο μέτρα και δύο σταθμά;» Σίγουρα όχι! Ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα από μια μοναδική κινηματογραφική πένα που καταφέρνει και μας δείχνει πως η ζωή μας μπορεί πολύ εύκολα να ανατραπεί από έναν πολύ αστάθμητο παράγοντα. Δεν θα ήταν καθόλου άσχημο, αν η υπόθεση του βιβλίου αυτού γινόταν τελικά τηλεοπτική ταινία.

Και άλλη μία φορά ο κύριος Πετρουλάκης μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Το γεγονός ότι το βιβλίο αναφέρεται σε ένα υπαρκτό ναυάγιο, μου κίνησε το ενδιαφέρον και με έκανε να ψάξω και εγώ η ίδια περισσότερα για εκείνο το συμβάν.

Μπήκα κυριολεκτικά μέσα στην ιστορία,ένιωσα πόνο και απογοήτευση για εκείνη την τραγωδία. Ο τρόπος γραφής του γνώριμος και αγαπημένος. Η εναλλαγή του παρελθόντος με το τώρα με κράτησε σε μία εγρήγορση, μια αγωνια που δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου.

Οι ήρωες, όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους, σου προκαλούν έντονα συναισθήματα συμπόνιας, πόνου, απογοήτευσης, θυμού.

Θα ήθελα να γράψω πολλά για τους ήρωες αλλά δεν θέλω να αποκαλύψω κάτι από την πλοκή. Αξίζει να το διαβάσετε και να ταξιδέψετε και εσείς με το "Ηράκλειον" στα φουρτουνιασμένα νερά της φαλκονέρας.

“Το ναυάγιο” του Σπύρου Πετρουλάκη

Άραγε πόσα όνειρα βυθίστηκαν σε εκείνο το ναυάγιο. Πόσα βαθιά σημάδια στο σώμα και στην ψυχή χάραξαν αυτούς που κατάφεραν να επιζήσουν.

Συνταρακτικές στιγμές του ναυαγίου ζωντανεύουν εκεί μπροστά σου, γίνεσαι κι εσύ ναυαγός θαρρείς πως σου κόβεται η ανάσα μες το παγωμένο μαύρο και θολό νερό.

Κι αφού νίκησες τον πνιγμό, πως θα μπορέσεις άραγε να συνεχίσεις τη ζωή σου; Τα πελώρια κύματα δε θα μπορέσουν ποτέ να γαληνέψουν την ψυχή σου.

Συνεχίζεται η ζωή δίχως τα αγαπημένα πρόσωπα, δίχως όνειρα, δίχως καθαρή σκέψη και με λάθος επιλογές, γιατί εκείνο το μοιραίο βράδυ αποφάσισε να αλλάξει τον εαυτό σου και τη ζωή σου ολόκληρη. Αγωνίζεσαι με νύχια και με δόντια για να κρατηθείς και πάλι στη ζωή και να μπορέσεις να την δεις να ανθίζει ακόμα και γύρω από αμέτρητα αγκάθια.

Όλα αυτά ένοιωσα διαβάζοντας το μυθιστόρημα, ταυτίστηκα με τα πρόσωπα, με τις έγνοιες, τις αγωνίες τους, τη θλίψη, την παραίτηση, μα και τη χαρά, τη λάμψη της αλήθειας. Γιατί η αλήθεια πρέπει πάντα να ζει στο φως!

Καλοτάξιδο στα πέρατα της γης και στις καρδιές μας!

Σπύρο Πετρουλάκη μη σταματήσεις ποτέ, μα ποτέ να γράφεις…

Από την αρχή ως το τέλος υπέροχο!!!!!!

Το νέο βιβλίο του συγγραφέα Σπύρου Πετρουλάκη είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και εμπνευσμένο από το ναυάγιο στη βραχονησίδα Φαλκονέρα το 1966 του επιβατηγού-οχηματαγωγού "Ηράκλειον" το οποίο εκτελούσε το δρομολόγιο Χανιά-Πειραιά. Ένα καθυστερημένο φορτηγό-ψυγείο προκάλεσε το χαμό 224 ανθρώπινων ζωών. Ήταν υπέρβαρο σύμφωνα με τους κανονισμούς και δεν τηρήθηκαν οι κανόνες ασφαλείας. Κακοκαιρία, άνεμοι 8 με 9 μποφόρ. Οι έντονοι κλυδωνισμοί αναπόφευκτοι. Το κακό δε θέλει πολύ για να γίνει. Μετατόπιση φορτίου, αλλεπάλληλα πλευρικά χτυπήματα έγιναν αιτία να δημιουργηθεί ρήγμα σε μία από τις δύο μπουκαπόρτες. Τα νερά εισβάλλουν ορμητικά. Ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου 1966.

" SOS από Ηράκλειον. Στίγμα μας: 36° 52´ B., 24° 08´ A. Βυθιζόμαστε!"

Βάσει των αληθινών γεγονότων και με τη βοήθεια της μυθοπλασίας ο συγγραφέας καταφέρνει να παραδώσει ένα άρτιο μυθιστόρημα προκαλώντας και στον ίδιο ακόμα ανάμεικτα συναισθήματα κατά τη συγκέντρωση στοιχείων και τη συγγραφή του αποδίδοντας με αυτό τον τρόπο ένα "φόρο τιμής" για τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα και δίνοντας ζωή στις δύο ηρωίδες του, Ειρήνη και Αγάπη, να αφηγηθούν την ιστορία τους.

Ο Σπύρος Πετρουλάκης έχοντας ανεβάσει τον πήχυ στέκεται, για άλλη μια φορά, αντάξιος των προσδοκιών του αναγνώστη με το νέο του πόνημα. Με τη γνωστή μαεστρία του, χειρίζεται τις εναλλαγές των δύο εποχών, 1966 και του σήμερα, με μικρά κεφάλαια χωρίς να κουράζει με άσκοπους όρους και τεχνικές λεπτομέρειες έτσι ώστε να μην ξεχνάει ο αναγνώστης τι έχει διαβάσει στην εκάστοτε εποχή. Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα που ξέρει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγωνία του αναγνώστη. Καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του γεγονότος το 1966 ο αναγνώστης βιώνει την κάθε στιγμή των αδικοχαμένων από την αρχή μέχρι το τέλος. Η ψυχή σφίγγεται, τα μάτια βουρκώνουν, η ανάσα πνίγεται από την αλμύρα της θάλασσας, η αγωνία και ο φόβος πελώρια, σαν τα κύματα που τους πλακώνουν και απεγνωσμένα προσπαθούν να μείνουν στην επιφάνεια. Σκληρές εικόνες, εικόνες που λυγίζουν. Κυρίαρχα των συναισθημάτων όμως είναι η οργή για την περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, η ανευθυνότητα και ελαφρότητα των αρμόδιων αρχών του κράτους για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την όλη κατάσταση πριν και μετά.

Η γραφή ρέουσα, αγωνιώδη με αλλεπάλληλες ανατροπές εγκλωβίζει τον αναγνώστη καθηλώνοντάς τον με την πλούσια πλοκή από την αρχή μέχρι το τέλος. Παντοτινοί έρωτες, πάθος, απόγνωση, φόβος, πόνος, προδοσία, χυδαιότητα, μυστήριο που συνεπάγεται μυστικά που ξετυλίγονται 50 χρόνια μετά σαν το κουβάρι ενώνοντας τα κομμάτια του παρελθόντος με τα κομμάτια του παζλ του σήμερα. Η παραστατικότητα των εικόνων συγκλονιστική. Η αρτιότητα και απόδοση των χαρακτήρων των ηρώων παρασύρει τον αναγνώστη σε μια πρωτόγνωρη αναγνωστική εμπειρία.

Ένα μυθιστόρημα που αξίζει να προταθεί και ν' αγκαλιαστεί από το αναγνωστικό κοινό και να πάρει, και αυτό, τη θέση που του αξίζει!!!