Η Ηθική Διάσταση του Σινεμά
Kοντεύαμε να την ξεχάσουμε... Μίλησε γι\' αυτήν ο Ζορζ Σαντούλ, την έκανε πράξη ο Ερίκ Ρομέρ και πολλοί άλλοι μιας προηγούμενης, θεωρητικά παρωχημένης γενιάς. Και οι δυο κάπου παραχωμένοι στα αζήτητα της θεωρίας, έμοιαζαν να έχουν απωλέσει τα κινηματογραφικά ερείσματά τους ανάμεσα σε φλιναφίζουσες κατασκευές και διαδικτυακές εξυπνάδες.
Ευτυχώς, ο άνω των ενενήντα ετών Μάρκο Μπελόκιο πρόλαβε «να δει τους ποιητές» και με την επιμονή εφήβου βάλθηκε να θυμίσει –στην κρισιμότερη περίοδο της έβδομης τέχνης– τον λόγο για τον οποίον ένα πλάνο μπορεί να είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Να \'ναι άραγε Ο προδότης ο λατρεμένος συμπατριώτης του, που με τον Νονό του μεταμόρφωσε μια δράκα εγκληματιών σε φιλοσόφους, που εκστομίζουν βαρύγδουπες ρήσεις του τύπου «κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου κοντύτερα» ή πάλι «του έκανα μία πρόταση την οποία δεν θα μπορούσε να αρνηθεί»; Πρέπει να κρατούσε χρόνια μέσα του την πεποίθηση ότι το διαχρονικό αριστούργημα του Κόπολα, χάρη στο κιαροσκούρο των φωτισμών, έφερνε τα πλάνα του στα όρια του Καραβάτζιο και του Τιντορέτο, έμενε όμως στην εδώ πλευρά της ηθικής τους διάστασης. Ο Νονός με το περίσκεπτο ύφος του γινόταν πρότυπο, γεννούσε επιθυμία μίμησης στον κάθε αγοραίο τυχοδιώκτη, όπως αυτός φενακιζόταν τον εξουσιαστή της φτήνιας. Τα είχαμε δει και στο Ghost Dog του Τζάρμους, τα είχε σκιαγραφήσει κι ο Σκορσέζε στα Καλά παιδιά του –με μια δόση χαδιού–, αλλά τώρα...