[...] Το μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής, δημοσιευμένο πριν από σαράντα χρόνια και κάτι, μας μιλούσε -με μουσική υπόκρουση Τζέρυ Μάλιγκαν και Μπομπ Μπρουκμάγερ- για εκείνη την εποχή, για τη βαθιά κρίση ενός ανθρώπου, αντανάκλαση της κρίσης του κόσμου που τον περιέβαλλε. Εκείνη η εποχή είναι η σημερινή. Η κρίση εξακολουθεί να υπάρχει, αναμφίβολα ακόμη πιο βαθιά. Και ο Ζερφώ συνεχίζει μελαγχολικός, στις τρεις το πρωί, να τρέχει με 145 χιλιόμετρα την ώρα στον εξωτερικό περιφερειακό του Παρισιού σε ένα ραντεβού με την αναπόφευκτη βία. Ο Tardi βρήκε το αντίστοιχο γράφημα, ρεαλιστικό και κριτικό, αυτού του χαμένου και βίαιου κόσμου. Εφαρμόζει το πάγωμα της εικόνας με κλινική ακρίβεια, κυρίως όταν όλα είναι εκτός ελέγχου. Πιστός στο πνεύμα του κειμένου, απέφυγε επιμελώς να κάνει κάτι περισσότερο από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Τη στιγμή που ο Manchette αποκτά πρόσβαση στις λογοτεχνικές σειρές, ο Tardi θεώρησε ζήτημα τιμής να μπει στον κόσμο του. Μπορούμε κάλλιστα να πούμε ότι προσκάλεσε τον Manchette στον δικό του κόσμο.

Francois Guerif