Περιστασιακή ποίηση: η ποίηση που γράφεται με αφορμή ένα περιστατικό ή που αντιδρά σε ένα γεγονός˙ που προκύπτει σε συγκεκριμένες περιστάσεις, από αυτές, ή ενόψει τους˙ και που έχει συχνά ιδιαίτερο τρόπο και ύφος. Ιστορικά, η ποίηση που χαρακτηρίζεται περιστασιακή τοποθετείται στους αντίποδες της ποίησης που θεωρείται ότι συλλαμβάνεται, συντίθεται και προσλαμβάνεται δωρεάν, και κρίνεται σε αντιδιαστολή με την ιδέα μιας αυτόκλητης, ελεύθερης και ανεξάρτητης ποίησης που ανακύπτει σε καθεστώς αυτονομίας και φιλοδοξεί να κατακτήσει ποιητικό ύψος, αλλά και θεσμική αναγνώριση.
Πώς η λογοτεχνική παράδοση της Δύσης κατέληξε στη διάκριση ανάμεσα σε περιστασιακή και μη ποίηση; Σε αυτό το ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει το ανά χείρας βιβλίο, ανιχνεύοντας την ανάδυση της περιστασιακής ποίησης ως περιγραφικής αλλά και αξιολογικής κατηγορίας. Ξεκινώντας από την αρχαιότητα και παρακολουθώντας σημαίνουσες στιγμές της διαδρομής αυτής, το βιβλίο σταματά στην κορύφωση που αποτέλεσε το τέλος του Μεσαίωνα, όταν στην καινούργια πολιτισμική συνθήκη του γραπτού λόγου αναπροσδιορίστηκε και ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ποίηση που πηγάζει από τις περιστάσεις και που τις πραγματεύεται, και στην ποίηση που υπονοείται ότι δεν το κάνει. Το παρόν δοκίμιο αποτελεί συμβολή στην ιστορική και θεωρητική κατανόηση της δυνατότητας αυτού του διαχωρισμού.