Ο πολιτισμός της κοιλάδας του Ινδού απετέλεσε έναν από τους μεγάλους υδάτινους (παραποτάμιους) πολιτισμούς της αρχαιότητας μαζύ με αυτούς της Μεσοποταμίας, Αιγύπτου, Βακτρίας – Μαργιανής και Κίνας. Έχει υποστηριχθεί ότι αντιπροσωπεύει την ανατολικότερη εκδήλωση ενός διαπεριφερειακού σχεδίου / μορφής / αστικοποιήσεως της 3ης χιλιετίας που περιλαμβάνει την περιοχή από την κοιλάδα του Νείλου και τις περιοχές από τη Μεσόγειο Θάλασσα έως την Ανατολή σε όλο το ιρανικό οροπέδιο στην ευρύτερη περιοχή του Ινδού. Βασιζόμενοι στους Ελληνικούς θρύλους, στις αναφορές των Ελλήνων πρίν την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και στα αρχαιολογικά δεδομένα μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι μεταξύ των δύο πολιτιστικών χώρων υπήρξαν πανάρχαιες επαφές μέσω των οποίων οι Αιγαίοι ήλθαν σε επαφή με τον Ινδικό πολιτισμό, αλλά και νεώτερες, της εποχής του Αλεξάνδρου και των επιγόνων, όπου οι δύο πολιτισμοί λειτούργησαν σε στενή συνάφεια, με αποτέλεσμα τον Ινδο - Ελληνικό πολιτισμό της εποχής του Μενάνδρου και του Ασόκα.