Αρκετά καλογραμμένη ιστορία, που σου κρατάει το ενδιαφέρον μεν, δεν έχει όμως κάτι ιδιαίτερο, καινούργιο ή διαφορετικό να σου προσφέρει. Τετριμμένη και πολύ φορεμένη, με έντονα τονισμένο το μέλοδραματικό στοιχείο.

ένα ιδιαίτερα καλογραμμενο βιβλίο, που σε κάνει να νιώσεις εις βάθος την αδικία που έχει υποστεί το μικρό κορίτσι, η Πολυξένη, να την συμπονεσεις και να αγωνιάς να δεις αν θα έχει τελικά τη δικαίωση που της αξίζει....

σε βάζει μέσα στην ιστορία ολοκληρωτικά και πραγματικά δεν θες να το αφήσεις απτά χέρια σου.. το τελείωσα μέσα σε 2 βράδια..

το μόνο που θα ήθελα, ίσως, να έχει αφιερωθεί λίγος περισσότερος χρόνος στο τέλος, για την καταληξη όλων όσων συνέβαλαν στην αδικία αυτή, για τις εξηγήσεις που δεν δόθηκαν.

ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Η γραφή της κυρίας Παπαδάκη πάντα μου άρεσε πολύ, για έναν κύριο λόγο, γιατί είναι πολύ προσγειωμένη και παρουσιάζει τα προβλήματα όπως ακριβώς είναι, χωρίς φανφαρολογίες και ωραιοποιήσεις. Και σε αυτό της το βιβλίο το συναντάμε αυτό, αλλά παράλληλα με την ευαισθησία της αγκαλιάζει τους ήρωές με απόλυτο σεβασμό και τρυφερότητα. Η συγγραφέας μας, με τη γνωστή πλέον σε όλους ευαισθησία της, προσεγγίζει την ιστορία της Πολυξένης με μεγάλη τρυφερότητα. Καταδικάστηκε πριν ακόμα γεννηθεί, να μη νιώσει τη μητρική αγάπη, και μεγαλώνοντας να μη μπορεί να «κουμπώσει» συναισθηματικά πουθενά, για να νιώσει πραγματικά, σαν στο σπίτι της. Η ίδια να νιώθει απέραντη αγάπη, αλλά κανένας να μη μπορεί ή να μη θέλει να τη δεχθεί. Και όλο αυτό είναι κάτι παραπάνω από αρκετό να γεμίζει με θλίψη και απορία τα μάτια της, και τη ψυχή της με ένα τεράστιο «Γιατί;». Πολλοί από μας κάνουμε το σφάλμα να πιστεύουμε ακράδαντα, πως όχι μόνο έχουμε το ακαταλόγιστο σε ό,τι κάνουμε, αλλά είμαστε απόλυτα δικαιολογημένοι σε όσα πράττουμε, κι ας καταδικάζουμε τους άλλους να ζουν στην κόλαση της απόλυτης μοναξιάς. Έτσι, παιδιά σαν τη Πολυξένη μεγαλώνουν έχοντας μόνιμα την αίσθηση πως κανείς, μα κανείς δεν τους αποδέχεται και δεν έχουν κανένα δικαίωμα στην αγάπη. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θίγει το ζήτημα για το αν μια απλή συγνώμη από αυτούς που μας έχουν φέρει στη ζωή μπορεί να διορθώσει όλα τα δεινά και τις περιπέτειες τις οποίες υπομείναμε με την άρνησή τους να μας αναθρέψουν στην αυτονόητη για τους περισσότερους, οικογενειακή εστία. Βέβαια την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία αυτή, η δεκαετία του εξήντα, οι συνθήκες ήσαν πολύ δύσκολες και οι κοινωνικές αξίες πολύ αυστηρές για τις γυναίκες, και πολλά νεογέννητα μωρά, κατέληγαν κάπως έτσι, όπως η ηρωίδα μας. Η συγγραφέας μας καταφέρνει να μας μεταδώσει πολύ έντονα συναισθήματα διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, τα οποία όμως μας συντροφεύουν ακόμα κι όταν το έχουμε τελειώσει. Η μόνη αλήθεια είναι, πως μόνο η συγχώρεση μπορεί να μας λυτρώσει, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό, μόνο αυτή μπορεί να μας φιλιώσει με το παρελθόν και να μας δώσει τη δύναμη να προχωρήσουμε μπροστά στη ζωή.

Το βιβλίο αυτό το αγάπησα αρχικά από το εξώφυλλο, όταν η ματιά μου συναντήθηκε με αυτή του μικρού κοριτσιού και ένιωσα μια αδιόρατη θλίψη. Δεν ξέρω γιατί, ίσως μου την προκάλεσαν οι αντιθέσεις στην εικόνα. Συνήθως τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι χαρούμενα, χαμογελαστά, λάμπουν τα ματάκια τους, ενώ το κοριτσάκι είναι σοβαρό και συγκρατημένο.

Πολυξένη. Ένα μωρό, που πριν ακόμη γεννηθεί, η τύχη της ήταν προδιαγεγραμμένη και χρωματισμένη με τα πιο μελανά χρώματα, καταδικάζοντάς τη στη δυστυχία. Η ζωή της ήταν γεμάτη μόνο από σκληρές δοκιμασίες. ΠΟΛΥ-ΞΕΝΗ. Ξένη παντού. Παρείσακτη. Ένα βάρος. Ένα εμπόδιο. Στερήθηκε τα πάντα, μα το πιο σημαντικό, αυτό που λαχταρούσε η παιδική και αθώα της ψυχούλα ήταν το μητρικό χάδι, την ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί. Δυστυχώς όμως, το μόνο που εισέπραττε από παντού ήταν περιφρόνηση, απαξίωση, ταπείνωση και απόρριψη. Ένα 9χρονο παιδί που «διψούσε» μόνο για αγάπη, φροντίδα και ενδιαφέρον, πράγματα που για τα περισσότερα παιδιά είναι δεδομένα, για την Πολυξένη ήταν άγνωστα μονοπάτια.

Γιατί;;; Αυτή ήταν η μοναδική λέξη που σκάλωνε στα χείλη της και γέμιζε τα ματάκια της με δάκρυα.

Γιατί της φέρονταν όλοι άσχημα;

Τι είχε κάνει; Ή τι δεν είχε κάνει σωστά;

Γιατί η μάνα της δεν την αγαπούσε; Γιατί ήταν σκληρή μαζί της;

Γιατί όλοι οι άνθρωποι της κατασπάραζαν την ψυχή;

Γιατί να μην είναι και αυτή σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας της;

Γιατί πάντα εκείνη έπρεπε να φταίει για όλα και να πληρώνει για λάθη που δεν έκανε;

Αμέτρητα τα «γιατί» χωρίς απαντήσεις. Πόσο πολύ την πλήγωσαν οι άνθρωποι. Κάθε πράξη τους άλλη μια καυτή πρόκα που την έμπηγαν στην καρδιά της. Και η Πολυξένη αγόγγυστα τα υπέμενε όλα αυτά. Ένας άνθρωπος με ήθος, ευγένεια ψυχής και αξιοπρέπεια.

Δεν το έβαλε κάτω, οπλίστηκε με δύναμη και θάρρος και πολέμησε, αντιτάχθηκε στην μοίρα της. Άραγε η Πολυξένη θα βρει στο τέλος τις απαντήσεις που ζητούσε μια ζωή στα χιλιάδες «γιατί» της; Θα γνωρίσει την άδολη και ανιδιοτελή αγάπη; Θα καταφέρει να συγχωρήσει όλους εκείνους που την πλήγωσαν και τσαλαπάτησαν την ψυχή της; Θα συναντήσει την πολυπόθητη λύτρωση που γυρεύει;

Ένα υπέροχο βιβλίο που ξεχειλίζει από συναίσθημα και τρυφερότητα. Μια ιστορία γλυκόπικρη που έχει πολλά μηνύματα να δώσει στους αναγνώστες.

~ Η ζωή ρόδα είναι και γυρίζει. Η αδικία δεν ευλογείται, αλλά πληρώνεται και τιμωρείται. Όλοι στο τέλος παίρνουν αυτό που τους αναλογεί και τους αξίζει, είτε είναι καλό ή κακό.

~ Η αλήθεια και θαμμένη να είναι στα έγκατα της γης, κάποια στιγμή θα βρει τρόπο να βγει στην επιφάνεια και να λάμψει.

~ Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορούν να εξαγοραστούν ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου και ένα από αυτά είναι η ευτυχία.

Πρώτη μου επαφή με την γραφή της κ. Πένυς Παπαδάκη και δηλώνω καταγοητευμένη. Τα θερμά μου συγχαρητήρια και εύχομαι το βιβλίο σας να είναι καλοτάξιδο και να αγαπηθεί από όλους!!!

* Σ’αυτή τη ζωή κάθε άνθρωπος διαλέγει έναν σταυρό ανάλογα με το φιλότιμό του, δίδασκε ο όσιος Παΐσιος. (σελίδα 51)

** Μην περνάς από τη ζωή δίχως νόημα! Η ίδια η ζωή είναι το νόημα. Κάθε μέρα και μια κενή σελίδα στο τεφτέρι της ζωής μας, που στο τέλος της μετράνε οι πράξεις της. Και να αγαπάς, ακούς; Χωρίς ζύγι. Δεν έχει ζύγι η αγάπη. Δεν είναι κιλό, χρήμα, πράγμα, για να βγάλεις κέρδος. Η αγάπη είναι το κέρδος, η αγάπη είναι ιδέα. Πάλεψε γι’αυτήν. Υπηρέτησέ τη και δε θα χάσεις. (σελίδα 129)

*** Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη δύναμη της αγάπης που δεν μπορείς να αγγίξεις. (σελίδα 151)

**** Γιατί να είναι έτσι η αγάπη; Όχι, δεν τη θέλω πια. Προτιμώ το μίσος… Είναι πιο ξεκάθαρο, πιο τίμιο, δεν σε πληγώνει. (σελίδα 164)

Πραγματικά τι μπορεί να παιχτεί πίσω από την πλάτη του καθενός... Πώς τα μυστικά κάποια στιγμή μας φέρνουν αντιμέτωπους με πολλές αλήθειες...

Ακολουθώ ανελλιπώς το συγγραφικό έργο της συγγραφέως Πένυς Παπαδάκη και κάθε πόνημά της με αφήνει άφωνη ανεβάζοντας τον πήχη των προσδοκιών συνεχώς. Χωρίς να κουράζει με άσκοπους όρους και τεχνικές λεπτομέρειες, η συγγραφέας σκηνοθετεί άρτια την πρωταγωνίστριά της όπως και τους υπόλοιπους χαρακτήρες προσεγγίζοντας την ιστορία με απόλυτη ευαισθησία και τρυφερότητα. Κάθε σελίδα την ακολουθεί ένα ντόμινο αποκαλύψεων, γεγονότων παρασύροντας τον αναγνώστη σε μια πρωτόγνωρη αναγνωστική εμπειρία.

Ένα παιχνίδι της μοίρας για ένα παιδί πριν καν γεννηθεί. Ένα κοριτσάκι που ένιωσε τη σκληρότητα από μια γυναίκα που νόμιζε μάνα της μέχρι τα εννιά της χρόνια. Μια γυναίκα που στο πρόσωπο της μικρής έβλεπε την ανηθικότητα του αντρός της αντιμετωπίζοντάς το εκδικητικά προς την παιδική ψυχή του. Εκμεταλλευόμενη τη συγκαταβατικότητα και σεμνότητα του παιδιού καταχράται συναισθήματα και περιουσία προς όφελός της. Η δικαιοσύνη όμως την περιμένει στη γωνία...

Αγαπημένοι παράγραφοι αποδιδόμενοι με λυρισμό και γλαφυρότητα απο τη συγγραφέα που αγγίζουν τα μείχια της ψυχής του καθενός που διαβάζει το δημιούργημα αυτό:

"Ζήσε, ρε! Μην υπάρχεις απλά! Μην περνάς από τη ζωή δίχως νόημα! Η ίδια η ζωή είναι το νόημα. Κάθε μέρα και μια κενή σελίδα στο τεφτέρι της ζωής μας, που στο τέλος της μετράνε οι πράξεις της. Και ν'αγαπάς, ακούς; Χωρίς ζύγι. Δεν έχει ζύγι η αγάπη. Δεν είναι κιλό, χρήμα, πράγμα, για να βγάλεις το κέρδος. Η αγάπη είναι το κέρδος, η αγάπη είναι ιδέα. Πάλεψε γι'αυτήν. Υπηρέτησέ τη και δε θα χάσεις".

"...ο γάμος δεν είναι ένα ρομάντζο διαρκείας. Υπάρχουν οι καλές και οι κακές μέρες. Ξέρεις τι κάμω στις καλές; Αποταμίευση. Αυτό να κάμεις κι εσύ, να γεμίζεις τον κουμπαρά της καρδιάς σου για να έχεις απόθεμα στις κακές. Και να μάθεις να κουμαντάρεις καλά τη ζυγαριά. Από τη μια τα στραβά κι από την άλλη τα ίσια του. Όταν το ζύγι φτάνει στη μέση, τότενες είσαι καλά. Μα όταν τα ίσια του είναι παραπάνω, τότενες είσαι τυχερή..."

Η νέα συγγραφική απόπειρα της Πένυς Παπαδάκη, για άλλη μια φορά, αξίζει να αγκαλιαστεί από το αναγνωστικό κοινό και ν'αγαπηθεί όπως του αξίζει!!!