Δύο χρόνια μετά τις «Ιστορίες της θάλασσας», η Καρίνα Βέρδη, ετοίμασε άλλη μια συλλογή διηγημάτων, αυτήν τη φορά με θέμα την πόλη. «Πρωταγωνίστρια, πόθος, ένα μέρος γεμάτο ελπίδες», «Η πόλη είναι εκεί για να την ανακαλύπτεις ξανά και ξανά». Είκοσι τρία διηγήματα μας ταξιδεύουν σε γωνίες, δρόμους, ανοιχτωσιές, σημεία ενδιαφέροντος, πολυκατοικίες, καφετέριες, διαβάσεις, μπαλκόνια, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε Μεσολόγγι, Βόλο, Θεσσαλονίκη.

Η Πατρίσια Αϊβαλή, με το δυστοπικό «Μόνο την Καθαρά Δευτέρα», δείχνει τη μεταμόρφωση του ανθρώπου σε αγέλη από λύκους μόλις μυριστεί «αίμα», η Καρίνα Βέρδη βλέπει στα «Τσιγγάνικα μάτια» το πραγματικό νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο, η Βικτώρια Βουδουράκη στο «Ενοικιάζεται» δίνει έναν πολύ καλά συμπυκνωμένο αφηγηματικό άξονα που θα μπορούσε να γίνει μια αξιοπρεπής νουβέλα, αν όχι μυθιστόρημα, ενώ «Η κυρία Μέρφυ» είναι η κλασική βιβλιοφάγος που όλοι ξέρουμε, μόνο που θα βιώσει κάτι πρωτόγνωρο και θα έχει επιτέλους την πολυπόθητη ησυχία για να διαβάσει! Η Γεωργία Γιαννιού στο τρυφερό «Amber alert» μας συστήνει, μέσα από μια υπέροχη περιπλάνηση στον Πειραιά, τα όνειρα ενός νέου που θέλησε να πάει κόντρα στο καθωσπρέπει περιβάλλον του και το έσκασε και η Όλγα Δημοπούλου στις «Μυρωδιές της μνήμης» δείχνει πώς μπορεί η όσφρηση να επηρεάσει τις μελλοντικές μας πράξεις και να θέσει ψυχολογικά εμπόδια στον δρόμο μας.

Η Ιωάννα Μαστοράκη στον «Μύθο της ασημένιας πένας» με ταξίδεψε στους κρυμμένους θησαυρούς που βρίσκει κανείς στα παλαιοπωλεία του Μοναστηρακίου, μου σύστησε την ποίηση του Πέδρο Σαλίνας και έφτιαξε μια γλυκιά και τρυφερή ιστορία με ανατροπές, αγάπη, πάθος και εκπλήξεις! «Ο κυρ Χρήστος» της Έλενας Τσάλτα είναι ο άνθρωπος που θα φέρει απρόσμενα κοντά τους ανθρώπους της γειτονιάς του. Η συγγραφέας καταφέρνει να μετατρέψει τη θλίψη των διαρκών αλλαγών γύρω μας, που παρατηρούμε σε κτήρια, ανθρώπους, μαγαζιά, σε μια τρυφερή συνάντηση μ’ έναν κύριο που βγάζει βόλτα τον σκύλο του κι έτσι μας κλείνει το μάτι μ’ ένα γλυκόπικρο φινάλε. Στον αντίποδα, το «Κορίτσι της πόλης» της ιδίας, που πάλι παρατηρεί γύρω της ανθρώπους και περαστικούς αλλά για να γράφει τα κείμενά της, η ματιά της είναι πιο περιπαιχτική, διεισδυτική μεν αλλά με μέτρο. Η Μαρία Χασιώτη στην «Ώρα των ακροατών» μου έφερε δάκρυα στα μάτια με την ιστορία της Τασούλας, του κοριτσιού που τραγουδούσε το «Μαντολίνο» όσο έκανε τα μαθήματά της. Ντοπιολαλιά και αμεσότητα αναδημιούργησαν την εποχή του 1960 στο Μεσολόγγι και έδειξαν τον απρόσμενο ρόλο του ραδιοφώνου στο περιστατικό. Στους ίδιους συγκινητικούς ρυθμούς κινείται και η «Δεσποινίς Δήμητρα» της Αργυρώς Χατζηπαναγιώτου, η οποία ήταν πολύ τυχερή που βρέθηκε μια τέτοια γυναίκα να τη μυήσει στον μαγευτικό κόσμο της γνώσης!

Διαφορετικές γραφές, ποικίλες οπτικές γωνίες, ενδιαφέροντα κείμενα συγκροτούν μια εναλλακτική γνωριμία με τον αστικό ιστό που εξυφαίνεται γύρω μας και καλύπτει την καθημερινότητά μας. Τα κείμενα που συγκέντρωσε η Καρίνα Βέρδη είναι το καλύτερο εφαλτήριο για να δούμε διαφορετικά τα πράγματα γύρω μας και μέσα μας, να ταξιδέψουμε στον σουρεαλισμό και στην πραγματικότητα, να σεργιανίσουμε στα σοκάκια και να γνωρίσουμε νέους χαρακτήρες.