Η δεξαμενή που αρδεύει την ποίηση είναι η ψυχή. Και η πηγή, που τροφοδοτεί την ψυχή, είναι η ζωή.

Αληθινός Ποιητής είναι εκείνος που έχει ζήσει. Μετατρέπει σε ποίηση τη ζωή του κι έτσι, ώς έναν βαθμό, μεταμορφώνει τις ζωές των άλλων σε ποιητικές ζωές.

Η ποίηση είν’ ένα ποτάμι, που ποτίζει έναν κήπο με δέντρα. Εμείς είμαστε αυτά τα δέντρα. Και περιμένουμε το νερό του, για ν’ ανθίσουμε και να γίνουμε οπωροφόρα.

Κάθε Ποιητής είναι ένας Προμηθέας, που πυρπολεί με φλόγες ελευθερίας τις ψυχές μας. Και αντροκαλιέται με τον αετό, πάνω στον Καύκασο της μοναξιάς του.

Ένας «επαναστάτης της ζωής από μικρός», που «διεκδικεί την ευτυχία με τα τζίγκινά του ζάρια», «με όνειρο να κάνει τον κόσμο χιονισμένο λουλουδότοπο».

Εσύ, αναγνώστη μου, γίνε ένας Ηρακλής· και λευτέρωσέ τον από τον Καύκασο, συμμεριζόμενος την αγωνία του.

Εκείνος «απλώνει το χέρι και σου δίνει πατρίδα». Κι εσύ χορεύεις μαζί του, σε μιαν ερωτική αντιπαράθεση «τόσο όμορφη, σαν μελωδία ενός χαμένου τραγουδιού». Ενός τραγουδιού που νοηματοδοτεί τα σύμπαντα.

Ετοιμάσου λοιπόν. Η αυλαία ανοίγει. Πάρε βαθιά ανάσα και είσελθε στη φαντασία… του κατά φαντασίαν Ποιητή μας.