Ψυχής κλωστή, τόσο λεπτή, σχεδόν διάφανη και είναι τόσο εύκολο να κοπεί. Μια λεπτή κλωστή που χωρίζει αόρατα την αγάπη από το μίσος, το σωστό από το λάθος, την τρέλα από την λογική.

✒️ Ποιοι παράγοντες είναι ικανοί να κόψουν την κλωστή της ψυχής μας;

❓ Ένα συνταρακτικό γεγονός, όπως ο θάνατος;

❓Μυστικά του παρελθόντος που αποκαλύπτονται και αλλάζουν τα πάντα στη ζωή μας;

❓Άσχημη παιδική ηλικία;

❓Ψυχολογική ή σωματική βία;

❓Προδοσία; Απογοήτευση;

Η Αλεξία είναι μια βασανισμένη ψυχή που παλεύει με τους προσωπικούς της δαίμονες, παλεύει να νικήσει τους φόβους της και να τερματίσει τα τρελά και νοσηρά παιχνίδια που παίζει ο νους της. Μόνη της δεν τα καταφέρνει, χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια, στήριξη και καθοδήγηση, γι'αυτό και βρίσκεται σε μια ψυχιατρική κλινική.

Σκοτάδι! Παντού σκοτάδι και ένας βάλτος με στάσιμα, μαύρα νερά που βουλιάζει μέσα του αργά. Πνίγεται, χάνεται, την «ρουφάει» το σκοτάδι, το τίποτα. Το φως έχει χαθεί, λες και κάποιος κατέβασε απροειδοποίητα τον διακόπτη. Για την Αλεξία αχτίδα φωτός και ελπίδας, ο λόγος για να παλέψει να βγει από τα δαιδαλώδη μονοπάτια όπου έχει χαθεί, είναι ο Γιάννης. Ο έρωτας της ζωής της, ο άντρας που επρόκειτο να παντρευτεί. Ονειρεύεται το μέλλον μαζί του, θέλει μια ευτυχισμένη ζωή γεμάτη μόνο από χαμόγελα και φωτεινά χρώματα. Θα τα καταφέρει;

Γιατί «είναι και κάποιες μάχες που δεν κερδίζονται. Όσο κι αν παλέψεις, όσο κι αν ματώσεις, είναι κάποια φρούρια που παραμένουν απόρθητα και κάποιες πόρτες που δεν μπορείς ν’ανοίξεις, γιατί κανένα απ’τα κλειδιά που κρατάς δεν θα μπορέσει να τις ξεκλειδώσει. Αλλά εσύ να το παλεύεις για ν’ανοίξουν…»

Το «Ψυχής κλωστή» είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με λόγο μεστό, άμεσο και μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση νιώθεις τους πρωταγωνιστές δικούς σου ανθρώπους, οικείους. Προσπαθείς να νιώσεις, να καταλάβεις, να κατανοήσεις και να εξηγήσεις ανθρώπους, πράξεις και συμπεριφορές. Προβληματίζεσαι, άλλοτε ταυτίζεσαι μαζί τους και άλλες φορές αντιτάσσεσαι.

Οι ήρωες ψάχνουν απεγνωσμένα, με οποιονδήποτε τρόπο, την πολυπόθητη λύτρωση. Να πιάσουν το χέρι της ζωής και να αφήσουν πίσω τους ό,τι τους πονάει, ό,τι τους πληγώνει. Ένα απάνεμο λιμάνι να αράξουν το χιλιοτσακισμένο καράβι της ζωής τους. Την μαγική κλωστή της αγάπης, του έρωτα ή του χρόνου για να ράψουν την κομματιασμένη τους ψυχή…

«Ο πιο μεγάλος και ανίκητος πόθος στη ζωή του ανθρώπου είναι ο έρωτας και ο πόνος του, όταν μένει ανικανοποίητος, είναι ο πιο αβάσταχτος που υπάρχει. Αλλά όταν ανθίζει στις καρδιές, ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα… Μπορεί τότε να παλέψει… Μπορεί και να νικήσει κάθε εμπόδιο. Ανθρώπινο και μη…» (σελίδα 10)