Η Καίτη Μανωλοπούλου άγγιξε τις ευαισθησίες μου από το πρώτο
της βιβλίο. Οι προβληματισμοί της συνεχίζουν μέχρι σήμερα να εί-
ναι συνοδοιπόροι των δικών μου.
Στην ποίησή της έβρισκα πάντα τον αγώνα ενός αθεράπευτα ρο-
μαντικού ατόμου που πάσκιζε να πλατύνει τους ορίζοντες της αγά-
πης και να φωτίσει τις αόρατες γωνιές της μοναξιάς.
Τα παγκόσμια γεγονότα που έζησε λες και συνέβαιναν στη γειτο-
νιά της δυνάμωσαν το πείσμα της για ένα καλύτερο αύριο. Πολυτα-
ξιδεμένη και με έντονη αίσθηση της αξίας της ζωής, μάζεψε στους
στίχους της την πεμπτουσία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Με τη συγγραφική της προσφορά εμπλούτισε την παρουσία των
γυναικών δημιουργών της Ελλάδας.
Με την Κύπρο συνδέθηκε διαχρονικά, οι αγωνίες της μας δίνουν
θάρρος και κάνει εμάς τους Κύπριους να νιώθουμε δυνατή την αγά-
πη των Ελλαδιτών αδελφών μας.
Στις δύσκολες και καθημερινές δυσκολίες που περνά η ανθρω-
πότητα χρειαζόμαστε την ποίηση να μας ανοίγει τα παράθυρα της
ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της αγάπης.