Μια νεογλώσσα (όπως εκείνη που περιγράφει ο Τζωρτζ Όργουελ στο 1984) βρίσκεται στη βάση της κυρίαρχης οικονομικής και μιντιακής σκέψης. Μια γλώσσα που διαστρεβλώνει, αλλοιώνει και αντιστρέφει την έννοια των λέξεων, για να καθιερώσει μια εκ των προτέρων ειλημμένη άποψη ως την επίσημη, ως τη μόνη δυνατή, εξοβελίζοντας κάθε κριτική αντίρρηση και επιβάλλοντας μια γενικευμένη ομοιομορφία. Η έννοια «δομικές μεταρρυθμίσεις» κατέληξε να σημαίνει το τέλος του συστήματος κοινωνικής προστασίας, την έκρηξη των ανισοτήτων, την εγκατάλειψη της ιδέας της κοινωνικής δικαιοσύνης.