Στην τρίτη μου ποιητική συλλογή ακολουθώ πιστά το ύφος που έχω επιλέξει να ντύνω τις σκέψεις μου που από πάντα έχω συνηθίσει να τις παρομοιάζω με θάλασσες, άλλοτε φουρτουνιασμένες και άλλοτε ήρεμες και γαλήνιες. Μα πάντα μοιάζουν απέραντες και κρύβουν τον δικό τους ουρανό. Τη δική τους αμμουδιά. Κανένας δεν έχει καταφέρει να τις αγγίξει. Κανένας δεν μπορεί να τις αρπάξει, ούτε τα όνειρά μας, τις επιθυμίες μας.
Θέλω να πάψουν για μια ακόμα φορά να ανήκουν μόνο σε μένα. Θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Με όλους εσάς. Και σε αυτό το βιβλίο μπορούμε να διακρίνουμε πράγματα που βρίσκονταν και στις προηγούμενες συλλογές.
Έχοντας περάσει χρόνια καταθλίψεων και δυσβάστακτης μοναξιάς, μπορώ μετά από χρόνια να τα κοιτάξω στα μάτια και να μιλήσω για όλα εκείνα. Πολλές φορές αυτά που γράφω είναι πικρά, μελαγχολικά, ίσως και σκληρά κάποιες φορές, προσπαθώ όμως πάντα να αφήνω και πίσω και μία νότα αισιοδοξίας.

Αυτά που θα διαβάσατε είναι ποιήματα και λογοτεχνικά κείμενα. Κρύβονται μέσα και κάποια παραμύθια για τους ανθρώπους που μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά με το παιδί που υπήρξαν κάποτε.Ο έρωτας δεν λείπει ποτέ από τις συλλογές μου όπως η ευαισθησία και ο ρομαντισμός. Ελπίζω μέσα να βρείτε κάποιοι τον εαυτό σας.
Απευθύνονται όσα γράφω σε ονειροπόλους ανθρώπους που δεν μεγάλωσαν ποτέ. Πέφτουν κάτω, ματώνουν, λυγίζουν, σηκώνονται και προσπαθούν ξανά.
Μην το βάζετε ποτέ κάτω, στην επόμενη στάση η ΖΩΗ μας περιμένει με ανοιχτές τις αγκάλες της να ζεστάνει τις καρδιές μας.