Πολλές φορές κάθομαι και χαζεύω τα παλιά ξύλινα καΐκια των ψαράδων, έτσι που βρίσκονται δεμένα το ένα δίπλα στο άλλο στα λιμάνια των νησιών μας. Διαφορετικά σκαριά, ανάλογα με τον σκοπό που εξυπηρετούν, το είδος της πλεύσης τους, τα πανιά τους, τον τρόπο κατασκευής τους.
Είναι η απαράμιλλη τέχνη του καραβομαραγκού, φαίνεται, αποτυπωμένη πάνω στο ξύλινο σκαρί, που μαγνητίζει το βλέμμα και σε καλεί να το παρατηρήσεις προσεκτικά. Προσπαθώ να διακρίνω τα μυστικά της κατασκευής του, να αποκωδικοποιήσω όσο μπορώ τη δομή της αρμονικής γραμμής του, τις εξαιρετικές καμπύλες των αχναριών σύμφωνα με τα οποία ναυπηγήθηκε (χτίσιμο το λένε στη γλώσσα τους οι ξυλοναυπηγοί, και όχι τυχαία βέβαια).
Η ισχυρή καρίνα σαν μαγική μονοκοντυλιά πάνω στην οποία στήθηκε όλο το σκάφος και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του, το πλωριό και πρυμνιό ποδόσταμα που αποτελούν την προέκτασή της, μαζί με τους νομείς που στηρίζονται πάνω της και μοιάζουν με θώρακα μεγαλόσωμου ζώου, τις επάλληλες στρώσεις του πετσώματος, τέλος, που καλύπτουν και ολοκληρώνουν το εξωτερικό κέλυφος της γάστρας. Αλλά και τα έντονα χρώματα της λαδομπογιάς που διαδέχονται όμορφα το ένα το άλλο, προστατεύοντας τα διαφορετικά μέλη και τονίζοντας με ακρίβεια τις λεπτομέρειες του ξύλινου σκαριού. [...]