Εύθυµες, αυτοτελείς ιστορίες καθηµερινότητας, γραµµένες σε τοπικό ιδίωµα της Λέσβου. Την αφορµή αποτέλεσε µια φωτογραφία που είχε τραβήξει η ίδια η συγγραφέας πριν σαράντα χρόνια και απεικονίζει γειτόνισσές της κατά τη διάρκεια εργασιών προετοιµασίας για τον αργαλειό.

Παραστάσεις από τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια ζωντανεύουν τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιµα του τόπου που µεγάλωσε. Ανοίγει ένα τεράστιο παράθυρο στο παρελθόν, όπου µπροστά µας εκτυλίσσονται ιστορίες µε λέξεις και εικόνες του τότε µέχρι και σήµερα.

Πετυχαίνει να παντρέψει το χθες µε το σήµερα, επιθυµώντας τα κείµενά της να βρεθούν στα χέρια νέων ανθρώπων και µέσα από τις εικόνες που παραθέτει, να διατηρηθεί το τοπικό ιδίωµα της περιοχής, ως έκφραση της γλωσσικής ποικιλοµορφίας, και κοµµάτι της πολιτιστικής κληρονοµιάς της Λέσβου.