Η ταινία είναι κάτι απλό που δεν επιδέχεται αλλαγών. Από τη στιγμή που φτάνει στην τελική της μονταρισμένη μορφή είναι πια κάτι άψυχο. Δεν έχει σχήμα, δεν έχει έκταση, δεν διαιρείται. Καμία εσωτερική της κίνηση δεν μπορεί να αλλοιωθεί, να διεγερθεί, να αυξηθεί ή να μειωθεί. Ανάμεσα στα μέρη της δεν υπάρχουν μεταβολές, δεν υπάρχουν παράθυρα από όπου κάτι μπορεί να μπει ή να βγει. Ούτε ουσία, ούτε ιδιότητα μπορεί να εισέλθει μέσα στην ταινία, εκτός εάν την τοποθετήσουμε εμείς. Είναι κάτι το πλήρες, άρα κάτι νεκρό. Έχει όρια, όχι ως προς το αντικείμενο, αλλά τον περιορισμό της γνώσης που έχει για αυτό. Το απλό στη συνέχεια εισέρχεται στο σύνθετο νου μας. Μπορεί να αποκτήσει οντότητα μόνο μέσα στο υποκειμενικό αλλά γεμάτο φαντασία μυαλό του καθενός μας. Η ταινία σχηματίζεται με τη δημιουργία και τελειώνει με την εκμηδένιση. Η ενέργεια που παράγει τις εσωτερικές μεταβολές της είναι η όρεξη, που δεν χρειάζεται να φτάσει στο τέλος μιας ιδέας αλλά ανοίγει δρόμους και πάντοτε κάτι πετυχαίνει. Ακόμη και η πιο ασήμαντη σκέψη περικλείει ποικιλία μέσα στο περιβάλλον της. Από την άψυχη αρχικά μορφή της, η ταινία αποκτά ζωή όταν συνοδεύεται από μνήμη. Τότε βλέπουμε ότι ανταποκρίνεται σε οτιδήποτε συμβαίνει μέσα στο σύμπαν. Αλλιώς είναι μόνο ένα σύνολο πληροφοριών, κι όταν υπάρχει μεγάλο πλήθος τους δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε το ουσιώδες. Αλλά το καταφέρνουμε όταν καταλάβουμε ότι κάθε πληροφορία έχει παρελθόν και μέλλον και κάθε ταινία είναι ένας φορέας της, δεν είναι τέλος, ούτε αρχή της. Υπό αυτό το πρίσμα είναι γεμάτη μέρη που ωθούν το ένα το άλλο κι αλληλεπιδρούν. Ένα εξασκημένο μάτι μπορεί να ανακαλύψει τα ίχνη της δράσης των προηγούμενων. Γι’ αυτό σε κάθε πληροφορία πρέπει να αναζητούμε κάτι διακεκριμένο και διακριτό. Εκεί περιέχεται μία τελειότητα, ένα εντελές, μια αυτάρκεια που την καθιστά και πηγή των εσωτερικών της ενεργειών. Επίσης, μία ταινία μπορεί να υποστεί μεταβολή που προέρχεται από μία εσωτερική διάθεση, μια λεπτομέρεια που περικλείει μία πολλαπλότητα μέσα στην ενότητα του απλού. Κάτι μεταβάλλεται και κάτι ταυτόχρονα παραμένει. Εμπεριέχει πλήθος διαθέσεων και σχέσεων ενώ αυτή παραμένει ένα πράγμα. Αυτή είναι η κάθε ιδέα που διακρίνεται από την προηγούμενη και την επόμενη κι επίσης περιλαμβάνει όλα αυτά που δεν αντιλαμβανόμαστε συνειδητά αφού είμαστε μέρος μιας ολικής αθάνατης ψυχής που βρίσκεται σε συνεχή δράση. Και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι ανεξήγητη με μηχανικούς τρόπους, με οποιαδήποτε τάση για αξιωματικοποίηση. Υπάρχουν ιδέες που δεν μπορούν να αποδειχθούν και δεν έχουν ανάγκη αποδείξεως. Καμία μέθοδος αναγωγικής λογικής δεν μπορεί να αποδείξει την αλήθεια. Το μόνο που αποδεικνύει είναι την ορθότητα της μεθόδου και τίποτα παραπάνω. Αφού λοιπόν η ταινία περιέχει πληροφορίες που πυροδοτούν την όρεξη, μπορεί να ονομαστεί ψυχή. Εφόσον η ψυχή έχει ποικιλία, μπορούμε να επινοήσουμε την πολλαπλότητά της μέσα σε οποιοδήποτε δημιούργημα, όχι μόνο σε μία ταινία. Υπάρχουν άπειρα σχήματα και κινήσεις, παρόντα και παρελθόντα που εισέρχονται στο τελικό ανάγνωσμά της. Γι’ αυτό, τον τελικό λόγο δεν τον έχουμε εμείς γιατί βρίσκεται έξω από αυτή την ακολουθία, οπότε δεν χρειάζεται να τον αναζητούμε. Δεν φτάνουμε ποτέ στην πηγή, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον αποχρώντα λόγο στην ολότητά του και αυτή η σκέψη θα έπρεπε να επαρκεί επειδή δεν έχει όρια και περιέχει τη μεγαλύτερη δυνατή πραγματικότητα. Μία καλή ανάγνωση ταινίας διαρκεί περισσότερο από μία βέλτιστη. Αυτό το νέο δημιούργημα δρα προς τα έξω όταν έχει τελειότητα και προς τα μέσα όταν πάσχει εφόσον είναι ατελές. Στο τέλειο βρίσκουμε στοιχεία που εξηγούν το ατελές. Το τέλειο γνωρίζει το παρελθόν και το μέλλον του ατελούς. Η τελειότητα εκφράζει όλες τις άλλες τάσεις γιατί σχετίζεται στην ουσία της δημιουργίας της με αυτές.