Η ανάγνωση του βιβλίου είναι ένα μακρύ και πλούσιο ταξίδι, πράγμα που επιτρέπει η τόσο γοητευτική γραφή της συγγραφέως. Έτσι, ο αναγνώστης θα αισθανθεί αλλά και θα κατανοήσει αυτό που βιώνει γύρω του, ότι στα παιδικά λογοτεχνικά κείμενα αναδύεται μια Ελλάδα, η οποία, από χώρα μαζικής εξαγωγής μεταναστών, μετατρέπεται σε χώρα υποδοχής μεταναστών στη δεκαετία του ’90, ότι εγκαταλείπεται η πολυπρισματική εκδοχή του τύπου άλλο ο δυτικός, άλλο ο ανατολικός και άλλο ο αφρικανός μικρός μετανάστης – στον έναν κάνουμε υποκλίσεις, στον άλλο βγάζουμε νύχια-, ότι στη δεκαετία του ’90 στα παιδικά και λογοτεχνικά κείμενα καθρεφτίζεται ένα δυναμικό πεδίο διαπραγμάτευσης ταυτοτήτων, όπου αρκετοί ήρωες μετανάστες έχουν μακρινή ελληνική καταγωγή (Βαλκάνια κυρίως Ρωσία).

Εντοπίζονται στοιχεία εθνοκεντρικής διαπολιτισμικότητας, όπου η προσέγγιση και η αναπαράσταση του «Άλλου» γίνεται με βάση οικεία πολιτιστικά χαρακτηριστικά, ενώ παρατηρείται έως και «παύση» για τις μειονότητες που πολιτιστικά απέχουν από το πρότυπο μας. Στην εργασία της Ελένης Καρασαββίδου βλέπουμε το πρόσωπο μας, εναργές, διαμπερές ποικιλότροπο, μα τόσο αντικειμενικά αληθινό…