Η ιστορία ετούτη βιώθηκε, τετρακόσια σαράντα επτά χρόνια πριν, στο νησί της Κύπρου και στον κόλπο της Ναυπάκτου, στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ημέρες εξαίσιας ευτυχίας κι άλλες αβάσταχτης σκληρότητας. Μια από τις δριμύτερες πολιορκίες της δεύτερης χιλιετίας και η πιο σπουδαία ναυμαχία που διεξήχθη ποτέ σε εκείνη τη θάλασσα.
Κι όμως, για τα γεγονότα αυτά πολύ λίγα μας έχουν γίνει γνωστά. Το συνειδητοποιήσαμε σταδιακά, ερευνώντας εγκαταλελειμμένα ερείπια και σκονισμένα χαρτιά: στη Βενετία, το Βατικανό, τα Σιμάνκας, τη Γένοβα, την Κωνσταντινούπολη, τη Λευκωσία, την Αμμόχωστο, τη Νάπολη, τη Βαρκελώνη, τη Σεβίλλη και δεκάδες άλλες τοποθεσίες σε μικρές πόλεις, μέγαρα τοπικών αρχόντων, μοναστήρια. Πολλοί από όσους έζησαν εκείνες τις μέρες-ναυτικοί, γιατροί, μοναχοί, καρδινάλιοι, πρέσβεις, ηγεμόνες, βεζίρηδες και πασάδες, κουρσάροι, σουλτάνοι, μισθοφόροι, σκλάβοι, αλλά και γυναίκες, από τους θρόνους ως τα χαρέμια, τα μοναστήρια, τα καπηλειά, δεμένες ανέλπιδα στη μοίρα τους- ξόρκιζαν τον φόβο τους γράφοντας όσα είχαν δει και υποστεί.
Αλλά οι συχνά φρικτές μαρτυρίες τους κατηγορούσαν κι ενοχλούσαν πολλούς. Έτσι, ενώ τα υλικά ερείπια καταδικάστηκαν σε σιωπηλή καταστροφή, μεγάλο μέρος όσων γράφτηκαν θάφτηκε στα αρχεία.
Σήμερα αυτή η ιστορία -αν και γραμμένη ως δημιουργική αφήγηση- αναδύεται στην επιφάνεια αποκλειστικά από εκείνες τις αδύναμες πνιγμένες φωνές. Κι όποιος διαβάζει μπορεί να είναι βέβαιος πως δεν υπάρχει τίποτα, σε αυτές τις σελίδες, που να αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.