Αυτή η μελέτη πραγματεύεται την έννοια του κανόνα σε φιλοσοφικό κι επιστημονικό επίπεδο και ρίχνει φως στις πολυεπίπεδες ιστορικοκοινωνικές προεκτάσεις της.
Καταδεικνύεται κανονικά πως η εκδήλωση του παγκόσμιου ρυθμού είναι η σταθερότητα εν κινήσει: ο μορφοπλαστικός συνδυασμός δυναμικής κίνησης και κανονικής ηρεμίας.
Ωστόσο, χάριν της διατύπωσης εργαλειοκρατικών τιμών και τυπικών κανόνων (προτείνοντας πως οι αντιθέσεις αντισταθμίζονται στην ενδιάμεση βάση ενός μηδενιστικού κανόνα μονιστικού τύπου – κάτι που δεν είναι ακριβές), οι επιφανέστεροι εκπρόσωποι της νεότερης επιστήμης βασίστηκαν στη στατική έννοια της κανονιστικής αδράνειας, σε βάρος του αυθεντικού οντολογικού ηρεμοκινητικού ρυθμού.
Κατ’ ουσίαν όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και ρευστά: είναι γνωστή η ρήση του Ηράκλειτου πως «τα πάντα ρει». ‘Ετσι, η ουσιαστική εξέταση πολλών επιστημονικών νόμων και θεωριών, και μάλιστα σε θεμελιώδες επίπεδο, φανερώνει τη ρευστότητα και διαψευσιμότητά τους (η οποία έχει επισημανθεί από στοχαστές όπως οι Βίκο, Νίτσε, Χάιντεγκερ και Πόππερ).
Είναι, φέρ´ ειπείν, γνωστή η υπαινικτική φράση του Χάιντεγκερ: «Οι νόμοι του Νεύτωνα δεν υπήρχαν (στη φύση) πριν από τον Νεύτωνα».
Είναι η ρευστότητα των φάσεων της τυπικής συμβατικής φαινομενολογίας που αποκαλύπτει το Πλατωνικού τύπου «προβολικό», θεμελιώδες και ψυχικό πρίσμα θεώρησης των κοσμολογικών καταστάσεων.
Πρόκειται για την ανθρωπιστική συλλογική Μορφή πάνω από τις επιμέρους μορφές, η οποία έχει οντολογική προτεραιότητα και υπέρκειται της γραφειοκρατίας των τυπικών τεχνικών και ψηφιακών προσεγγίσεων ως αθάνατος φωτεινός φάρος και νοηματοδοτική προαιώνια Αρχή.
Σε αυτό το βιβλίο αναδεικνύεται πως η μορφοπλαστική σοφία της Ελληνικότητας και η χρησιμότητα της ευρύτερης Φιλοσοφίας παραμένει πάντα λαμπερή, ζωντανή και επίκαιρη στον σύγχρονο κόσμο.