Είναι η ποίηση αποτέλεσμα μιας εξειδικευμένης γνώσης ή μήπως είναι προϊόν θεϊκής δύναμης; Σε τι διαφέρει η ποίηση από την φιλοσοφία; Γνωρίζουν, εν τέλει, κάτι και οι ποιητές; Πολύ συχνά, μόνον ο κολοφώνας της καριέρας συγγραφέων, άρα και ποιητών, είναι το κατ’ εξοχήν αντικείμενο έρευνας και ανάλυσης από τους αντίστοιχους μελετητές. Ο Ευστράτιος Αθανασίου δεν ήθελε αυτό να συμβεί και στο έργο «Ίων ή περί Ιλιάδος», το οποίο αποτελεί τον πρώτο φιλοσοφικό διάλογο του Πλάτωνος. Πώς γράφει ο Πλάτωνας τα πρώτα χρόνια επαφής με τον Σωκράτη; Ποια μέθοδο ακολουθεί; Έχουν τα πρώτα του έργα την ίδια λογοτεχνική ακεραιότητα, την οποία εμφανίζουν τα μεταγενέστερα; Ποιες λεξικογραμματικές επιλογές υιοθετεί; Αυτά ήταν μερικά από τα ερωτήματα, που έθεσε ο συγγραφέας του παρόντος βιβλίου στον εαυτό του. Οι παραπάνω απορίες –και φυσικά η καθαυτή Πλατωνική Φιλοσοφία– οδήγησαν τον Ε. Αθανασίου να ανατρέξει στο αρχαίο κείμενο «Ίων ή περί Ιλιάδος» και να αποπειραθεί να το αποδώσει στη νέα ελληνική γλώσσα. Η νεοελληνική μεταφορά δεν έχει έναν καθαρά αυστηρό χαρακτήρα: με στόχο το κείμενο να γίνει προσβάσιμο και στο ευρύ κοινό, επιλέγεται μια πιο απλή γλώσσα, η οποία θα μπορούσε άριστα να αποτελεί τη γλώσσα ενός σύγχρονου θεατρικού διαλόγου μεταξύ δύο ηρώων, που περικλείει στοιχεία φιλοσοφίας, ρητορείας και σάτιρας. Πριν το πρωτότυπο κείμενο, αναπτύσσεται μια μικρή εισαγωγική μνεία στον Πλάτωνα και το έργο του, σχολιάζεται η μέθοδος την οποία ακολουθεί, και παρατίθεται εκτενής ερμηνευτική περίληψη και ανάλυση της δομής του έργου, ώστε η κατανόησή του να είναι βατή. Μετά το τέλος του κειμένου, δίνονται τα αναγκαία πραγματολογικά σχόλια, δηλαδή όλες εκείνες τις πληροφορίες (γεγονότα, πρόσωπα, συνθήκες) που αναφέρονται από τους πρωταγωνιστές του φιλοσοφικού διαλόγου και είναι υποχρεωτική η γνώση τους στον αναγνώστη, για να μπορέσει να ερμηνεύσει επαρκέστερα τα γραφόμενα του Πλάτωνα.