Η ζωή αρχίζει με σκοτάδι και τελειώνει με φως. Όλα όσα ζήσαμε είναι ένας κύκλος από ύδωρ και αίμα. Ένα ατέρμονο πήγαινε-έλα, σαν την αέναη επιστροφή της θάλασσας. Μέσα σε αυτό εμπεριέχεται ο θρίαμβος της ύπαρξης αλλά και η συντριβή της. Κατά τον Σοπενχάουερ αυτόν τον κόσμο πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ως έναν τόπο εξαθλίωσης και ένα είδος αποικίας καταδικασμένων. Αν οι άνθρωποι οδηγού- μενοι στο πέρας της ζωής έστρεφαν το βλέμμα τους πίσω, θα διέκριναν τον συνεχή αγώνα αναμονής στο πρόσταγμα του θανάτου. Η επίγνωση της θνητότητας είναι η πηγή του στοχασμού και η μόνη οδός προς την αυτογνωσία.
Δέκα φωνές, δέκα άνθρωποι σε διαφορετικό τόπο και χρόνο διεισδύουν στο βάθος της ύπαρξης και γράφουν κείμενα, δημιουργώντας συναισθηματική ατμόσφαιρα με κοινό πυρήνα το τέλος του κόσμου. Ένα πολυφωνικό έργο μονολόγων και θεατρικών κειμένων, εξομολογητικής διάθεσης. Λέξεις σε έξαψη, έντονοι συμβολισμοί, γλωσσοπλαστία μερικά από τα χαρακτηριστικά τους. Σε όλα τα κείμενα διατηρήθηκε η ταυτότητα του εκφραστικού λόγου, μέσα στα πλαίσια των γραμματικών κανόνων.
Το βιβλίο αποτελεί μια ιδέα που γεννήθηκε εν μέσω εγκλεισμού με μοναδικό σκοπό την υποστήριξη του περιοδικού δρόμου «Σχεδία»